Γράφει ο Τίτος Κολώτας[email protected]
Μια και ζούμε αυτές τις μέρες «στον αστερισμό των καρναβαλιών» ας ασχοληθεί και αυτή η στήλη σήμερα με το λεμεσιανό καρναβάλι. Ιδωμένο από μια άλλη σκοπιά ή μάλλον από μια άλλη, ευρύτερη θεώρηση από τη συνηθισμένη.
Οι συμπατριώτες μας της υπόλοιπης Κύπρου και ιδιαίτερα οι «καθώς πρέπει» λευκωσιάτες, παρατραβώντας τα πράγματα στα άκρα, μας θεωρούν «πελλολεμεσιανούς» που μόνο για φιέστες και παναΰρκα είμαστε καλοί! Εμείς δε οι λεμεσιανοί να νιώθουμε περήφανοι για το καρναβάλι μας και να το θεωρούμε την τρανότερη απόδειξη για το πόσο γλεντζέδες και έξω καρδιά χαρακτήρες είμαστε. Και είναι έτσι. Η μάλλον είναι ΚΑΙ έτσι. Γιατί δεν είναι μόνο έτσι.
Διότι αγαπημένοι μου συμπολίτες και οι υπόλοιποι «καθώς πρέπει» συμπατριώτες μας, το λεμεσιανό καρναβάλι για πάνω από δυο σχεδόν αιώνες, πέρα από μια λαϊκή ψυχαγωγική γιορτή υπήρξε και κάτι πολύ περισσότερο, ευρύτερο και σημαντικότερο.
Σε χρόνους δύσκολους, δίσεκτους και κάτω από την καταπίεση για παράδειγμα του άγγλου αποικιοκράτη, που κρατουσε παντού, «άκρα του τάφου σιωπή» και οι τρομοκρατημένοι υπήκοοι της «αυτού μεγαλειότητος» έσκυβαν το κεφάλι ψάλλοντας το «god save the king» ή “the queen” οι «πελλολεμεσιανοί» σήκωναν κεφάλι και δεν έχαναν ευκαιρία να κάνουν σκληρή αντιπολίτευση στον κατακτητή όταν αυτός δεν έχανε ευκαιρία εκμαυλισμού και διάβρωσης του ελληνικού εθνικού φρονήματος και της ελληνικής Παιδείας αυτού του λαού ή τον γονάτιζε και τον εξαθλίωνε οικονομικά κάτω από βαριές άδικες φορολογίες και δυσβάστακτα χρέη.
Τότε, ακόμα και το καρναβάλι του αποτελούσε μια ευκαιρία και μια μορφή διαμαρτυρίας και καυτηριασμού τέτοιων καταπιεστικών πολιτικών, κάτω από τα δήθεν «αθώα» σατιρικά άρματα στις καρναβαλίστικες παρελάσεις.
Τη δύναμη αυτή του καρναβαλιού στην αποστολή πολιτικών ή ακόμα και εθνικών μηνυμάτων -όπως θα δούμε πιο κάτω- αντιλήφθηκαν βέβαια και οι βρετανοί δυνάστες που προσπάθησαν να απαντήσουν με τα δικά τους μηνύματα κατασκευάζοντας τα δικά τους άρματα και μετέχοντας με αυτά στην καρναβαλίστικη παρέλαση.
Όπως αυτό της Αστυνομίας, το 1936, (στα μαύρα χρόνια της Παλμερικής δικτατορίας που ακλούθησε της λαϊκής εξέγερσης του 1931, τα γνωστά ως «οκτωβριανά» γεγονότα, με το άρμα «Βρετανική Αυτοκρατορία, κτήσεις και αποικίαι».
Μεγάλη Βρετανία o επιλοχίας κ. Π. Σαββίδης, μαχαραγιάς Ινδιών ο υπαστυνόμος Ιζέτ Εφέντης, αστυνομικός Καναδά o ανθυπαστυνόμος Αλή Σεγιά, Αυστραλέζος ο κ. Χατζηγιωργαλλάς, Αγγλικός στόλος Γ. Κκολάρης, Αφρική Σ. Ρασιήτ και Κύπριος Μουχτάρης ο Κυπρής’Ομπασις.(Αλήθεια 28.2.1936).
Όμως όπως είπαμε και εθνικά –αλυτρωτικά μηνύματα έστελλαν οι λεμεσιανοί μέσα από το καρναβάλι τους από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ανασύστασης του καρναβαλιού της, όπως αυτό του 1900 όταν ανάμεσα στα άρματα η αναπαράσταση της καθόδου του Πρίγκιπα Γεώργιου της Ελλάδος στην Κρήτη, με την υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων, όπου δημιουργείται η Κρητική Πολιτεία «ήρεσε πολύ και εχειροκροτήθη” από τους λεμεσιανούς στέλλοντας έτσι και το μήνυμα «πότε θα έρθει και η σειρά μας»;
Με αυτά και άλλα πολλά, που πρέπει να γράψουμε βιβλίο για να τα ιστορίσουμε, είχαν άδικο οι παλιοί κανταδόροι του Γιωργαλλέττου και του Τσατταλιού να τραγουδούν: «Πόλις του γλεντιού, γλυκιά πλανεύτρα, η ζωή σαν όνειρο και ψεύτρα, Λεμεσός μας – Λεμεσός μας σαν σε γνωρίσει ποιος το θέλει μακριά σου πια να ζήσει»; Κι ας μας λένε ό,τι θέλουν οι «σοβαροί και καθώς πρέπει»…
Ευχαριστούμε τον κύριο Τίτο Κολώτα για την παραχώρηση του άρθρου του. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα η ΦΩΝΗ της Λεμεσού….
