Όσο κι΄αν το παλεύω, απόψε δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Από την μια η στεναχώρια για ένα δικό μου, πολύ δικό μου άνθρωπο που πεθαίνει κι΄από την άλλη η αγάπη της ΑΕΛ.
Ποιός να ξέρει πόσα χρόνια, πόσες μέρες ή ώρες θα ζήσω ακόμη; Θα ήθελα, όπως θα έπρεπε, το πρωτάθλημα να είχε απόψε τελειώσει.
Θα ήταν η ευτυχέστερη νύκτα, η πιο σημαντική στιγμή στην πρόσκαιρη μου ζωή.
Κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει. Κανείς παρά μόνο ένας άλλος Αελίστας. Ένας άλλος ομοιοπαθής, που χρόνια τώρα βίωσε και βιώνει, την τόση μεγάλη αδικία.
Αλλά και την ατέλειωτη αγάπη για την ΑΕΛ μας.
Ποιοί άλλοι οπαδοί, ποιός άλλος κόσμος από τις ομάδες με κόσμο, θα ήταν σήμερα τόσο μαζικά, τόσο παθιασμένα, τόσο ωραία εκεί; Αν και η δική τους ομάδα ήταν για τόσα χρόνια μακρυά από τίτλο;
Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν γνωρίζω τι θα μου συμβεί. Η μάνα μου σιγά σιγά σβήνει και παίρνει το δρόμο για το ταξίδι το μακρυνό. Και το βάρος στο στήθος μου, όλο και πιο πολύ.
Από την μια η στεναχώρια γι΄αυτό που μου συμβαίνει, από την άλλη η χαρά μου για την ΑΕΛ. Αχ και να τέλειωνε απόψε. Το ήθελα, το θέλω τόσο πολύ.
Πάμπο βάλε τα δυνατά σου. Σε θερμοπαρακαλώ, σε ικετεύω, δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο πολύ.
ο ΑΕΛΙΣΤΑΣ φούρπΟς …
