Στο ξεκίνημα της περασμένης αγωνιστικής περιόδου, όλοι μιλούσαν για την ανάγκη ενίσχυσης της αριστερής πτέρυγας της ΑΕΛ. Η μη συνέχιση της συνεργασίας των γαλαζοκιτρίνων, ιδιαιτέρως με τους Κλέιτον και Τζούνιορ, είχε δημιουργήσει την ανάγκη αυτή.
Ωστόσο αυτό δεν έγινε, για διάφορους λόγους. Όχι γιατί ο Ντούσαν Ούχριν ήταν Συναγερμικός, αλλά γιατί δεν τον “έκοφτε” για την ομάδα του. Κι΄έτσι η ΑΕΛ έβγαλε την σαιζόν, με προβλήματα στα αριστερά και με τον Ρόκε, από δεξιός να γίνεται με το ζόρι αριστερός.
Οι παραινέσεις των φίλων της ΑΕΛ και επονομαζώμενων προπονητών της κερκίδας, ήταν από την πρώτη στιγμή του φετινού προγραμματισμού, για την απόκτηση αριστερών στην ομάδα. Και αποκτήθηκαν δυο. Ο Νίλσον για πίσω κι’ ο Ετμάρ για μπροστά. Ο Νίλσον κτύπησε, ο Ετμάρ δεν τράβησε στα φιλικά.
Και τώρα και πάλι, η αριστερή πτέρυγα της ΑΕΛ φαντάζει αποδυναμωμένη όσο ποτέ πριν. Αναμένουμε φυσικά ενίσχυση με Κουιαμέ, όπως λέμε Ιζάουρα, παρόμοιο δηλαδή σήριαλ, όμως όπως ένα πουλάκι μου σφύρισε, σε μια τέτοια περίπτωση φεύγει ο Νίλσον Αντόνιο.
Δηλαδή τα δεδομένα στα αριστερά θα γίνουν ίσως ακόμη χειρότερα. Η ΑΕΛ θα βασιστεί σε έναν δεκαεννιάχρονο και σε έναν δεξιό παικταρά. Και δεν αναφέρομαι στον Ρόκε. Για τον Αιρόσα κάνω αναφορά, ο οποίος κάνει τον Πάμπο να σκέφτεται, “εγώ είμαι εδώ και για την αριστερά coach”.
φούρπΟς …
