Πιο κατώ δημοσιεύουμε το κείμενο του Τίτου Κολώτα το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο πριν από έναν περίπου χρόνο όταν τότε είχε συμβεί το γνωστό περιστατικό με τους Κύπριους εράτες που πλήρωσαν για να μεταβούν να εργαστούν στην Γαλλία και τελικά η όλη υπόθεση ήταν απάτη.
Στις σημερινές μέρες η μετανάστευση ιδιαίτερα νέων παιδιών αλλά και οικογενειών είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο λόγω των οικονομικών προβλημάτων που υπάρχουν στην πατρίδα μας. Συγκεκριμένα και σύμφωνα με την Eurostat το 2013 25 χιλιάδες άτομα μετανάστευσαν από την Κύπρο.
Του Τίτου Κολώτα
Μια ιστορία πριν από πολλές δεκαετίεςΟ θόρυβος που ξεσηκώθηκε τις τελευταίες μέρες σχετικά με τη μεγάλη απάτη του τυνήσιου απατεώνα «Κρασόπουλου», φέρνει στο μυαλό ένα δημοσίευμα σε εφημερίδα της Λεμεσού αρχές της δεκαετίας του 1930 με το οποίο ασχοληθήκαμε ξανά παλιότερα σε συνδυασμό και με άλλα σχετικά δημοσιεύματα.
«Δεκαετία του 30»Βέβαια να επισημάνουμε ότι τα δυο γεγονότα, το τότε και το σήμερα, είναι αρκετά διαφορετικά στις λεπτομέρειες και τις συνθήκες που έγιναν, όμως μοιάζουν πολύ ως προς τις κοινωνικο-οικονομικές τους παραμέτρους.
Όλη η δεκαετία του ΄30 και τα επόμενα χρόνια, χαρακτηρίζονται όπως και σήμερα από μια βαθειά οικονομική κρίση, με συνέπεια της να προκαλέσει μεγάλη ανεργία και αναζήτηση από τους κυπρίους, εργασία και μια καλύτερη τύχη, είτε ως μόνιμοι μετανάστες είτε ως εργάτες για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, σε ξένες χώρες. Επιπλέον βέβαια τότε ήταν μια αγγλική κατοχή καθόλου δημοκρατική και φιλική προς το ελληνικό στοιχείο.
Μάλιστα οι άγγλοι κατακτητές απόφευγαν επιμελώς να τους αποκαλούν έτσι αλλά μιλούσαν για «χριστιανούς» προσπαθώντας στη συνέχεια με την στυγνή δικτατορία του τότε κυβερνήτη Πάλμερ γνωστή και ως «παλμεροκρατία» ή «παλμερική δικτατορία», να αλλοιώσουν την ελληνικότητα τους αυτή επεμβαίνοντας στην παιδεία τους.
Πράγμα που έφερε την λαϊκή εξέγερση του Οκτώβρη του 1931, την γνωστή ως «τα οκτωβριανά», με τη συνέπεια της επιβολής της δικτατορίας.
Προηγήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, από τον δέκατο ένατο αιώνα, η μετανάστευση στην Αίγυπτο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η φτώχεια και η ανεργία όπως είπαμε οξύνθηκε και κατά τη δεκαετία του 40 με αποκορύφωμα την μεγάλη μετανάστευση της δεκαετίας του 50. Ήταν τότε το μεγαλύτερο κύμα της μετανάστευσης κυρίως στην Αγγλία και την Αυστραλία. Στη δεκαετία αυτή είχαμε βέβαια άλλη μια εξέγερση, αυτή του αγώνα 55-59.
Στην εφημερίδα λοιπόν «Αλήθεια» της Λεμεσού ημερομηνίας 24 Απριλίου 1931 κάτω από τον τίτλο «ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΑΣ» διαβάζουμε την ακόλουθη επιστολή «δυστυχούς Κύπριου μετανάστη» όπως τον αποκαλεί, προειδοποιώντας ταυτόχρονα:
«Προς γενικήν πληροφορίαν όσοι προτίθενται να ματαναστεύσωσι δημοσιεύομεν την κάτωθι επιστολήν προερχομένην από τον κ. Θεόδωρον Παπαδόπουλον εκ Ξυλοτύμβου ο οποίος είχεν αναχωρήσει εκ Κύπρου δια να προσληφθή εις γεωργικήν εργασίαν εν Γαλλία κατόπιν συμβολαίου υπογραφέντος μέσον του εν Λάρνακι Γαλλικού Προξενείου.Ιδού η επιστολή:
«Μασσαλία τη 18 Μαρτίου 1931 – Αγαπητέ κ. Νικολαΐδη
Όταν έφθασα εκάθισα μίαν ημέραν στην Μασσαλίαν και την επαύριον επορεύθην εις το μέρος όπου θα έπαιρνα εργασίαν. Τι να σου διηγηθώ. Το μέρος αυτό είναι 5-6 καλύβες και 5-6 σπίτια μακράν της Μασσαλίας 5 ώρες με το τραίνον, μακράν κάθε χωρίου στην ερημίαν.
Ο άνθρωπος που ανέχεται να εργασθή εκεί, πρέπει να είναι τελείως ακοινώνητος, διότι είναι ζωή κτηνώδης. Η τροφή είναι πατάτες χωρίς λάδι και ξύδι βραστές, σούπα από φασόλια και πατάτες λυωμένες και κάποτε κρέας βωδινόν. Το μέρος που θα κοιμώμην θα ήτο στον αχερώνα. Λοιπόν εγύρισα πίσω στην Μασσαλίαν και είμαι άνεργος.
Διότι υπάρχει νόμος Γαλλικός να μην έχη δικαίωμα ο ξένος να εργάζεται ως εργάτης και μάλιστα εάν ανακαλυφθή καταδικάζεται ως μου είπαν εις φυλάκισιν ενός μηνός, δευτέραν φοράν 2 μήνες και ούτω καθεξής και στο τέλος εξορίαν, εκτός εάν έχης πιστοποιητικά αστυνομίας της εδώ όπου πληρώνεις 30 φράγκα ετησίως.
Εγώ ο οποίος εμβήκα στην Γαλλίαν με έγγραφον, είναι ανάγκη να εργασθώ συμφώνως του εγγράφου 12 μήνας δια να πάρω αυτά τα πιστοποιητικά. Αλλά και αν τα πάρω τι το όφελος; Εργασίες δεν υπάρχουν τίποτε και αυτοί που είνε εφωδιασμένοι με πιστοποιητικά. Και ξέρουν την γλώσσαν, όλοι κάθονται άεργοι. Κάποτε κάποτε εργάζεται κανείς 1 ημερομίσθιον αλλά μπορεί να καθίση και 10-15 ημέρας, ίσως και 20 ως μου είπαν και βλέπω.
Η Γαλλία είνε σήμερον δια τους Γάλλους και όχι δια τους ξένους και δή τους εργάτας. Εγώ σήμερον δυστυχώ πολύ και θα γυρίσω πίσω και έγραψα στον πατέρα μου επανειλημμένως και του ετηλεγράφησα να μου στείλη χρήματα να επιστρέψω. Έκαμα το φρικτότερον λάθος.
Η μόνη συμβουλή μου είνε και σε περικαλώ πολύ να ενεργήσης και δημοσιεύσης όπως στηθή προπαγάνδα κατά της μεταναστεύσεως, διότι ο εγκαταλείπων την φιλτάτην μας Πατρίδα και ζητών στο εξωτερικόν εργασίαν προ παντός ως εργάτης κάμνει την μεγαλητέραν ανοησίαν.
Φρόντισε όσο μπορείς δια δημοσιευμάτων να εμποδισθή η μετανάστευσις αν θέλης να υπηρετήσης την Πατρίδα και το αληθινόν συμφέρον των συμπατριωτών μας. Τα ίδια χάλια και εις την Αγγλίαν ως μου διηγήθη κάποιος επιστρέφων εξ Αγγλίας.
Μεθ’ υπολήψεωςΘεόδ. Παπαδόπουλος.»…
