Το πρώτο Κομιτάτο του Καρναβαλιού
Το 1898 σχηματίστηκε από ιδιώτες το πρώτο κομιτάτο, που απεφάσισε να βραβεύσει τον καλύτερο μασκαρά με το ποσό των 20 χρυσών φράγκων.
Η “Αλήθεια” της 18ης Φεβρ.1898 γράφει: «Το επί των μεταμφιεσμένων κομιτάτο βράβευσε τον κύριο Γιάγκο Λανίτη παραστήσαντα επιτυχέστατα το Διογένη με το φανάρι του. Αλλά και τινες των ηθοποιών παρέστησαν με πολύ γούστο, την Κυβέρνηση και τον δυστυχή λαό. Υπήρξαν δε οι φρονούντες, σ’ αυτούς μάλλον θα έπρεπε να δοθεί το βραβείο”.
Τη χρονιά λοιπόν αυτή μπορεί να θεωρηθεί πως έγινε η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια διοργάνωσης των λεμεσιανών καρναβαλιών. Και από την πρώτη εκείνη χρονιά οι λεμεσιανοί δράττονται της ευκαιρίας να στείλουν τα πολιτικά τους μηνύματα για την βρετανική κακοδιοίκηση παρά τις υποσχέσεις της βασίλισσας που με το πρώτο διάγγελμα της προς τους κυπρίους όταν οι Βρετανοί πατούσαν το πόδι τους στην Κύπρο έλεγε ανάμεσα σε άλλα πως:
«Η Μεγαλειοτάτη Βασίλισσα Βικτώρια επιθυμεί να κάμει γνωστόν εις όλους τους κατοίκους της Κύπρου ότι καταλαμβάνει την Νήσον και ότι σκοπός της είναι να κάμει τους κατοίκους της Κύπρου πρότυπον καλής και αμερόληπτου διοικήσεως ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας και Παράδεισο της Ανατολής».
Τα ιστορικο-κοιωνικο-πολιτικά δηλαδή “δρώμενα” της εποχής αναπόφευκτα επιδρούσαν λοιπόν και πάνω στα καρναβάλια.
Την επόμενη χρονιά 1899, με το κλείσιμο του 19ου αιώνα, ο λαός της Λεμεσού περνά δύσκολες μέρες εξουθενωμένος ηθικά και υλικά από την φτώχεια και τις κακουχίες. Ούτε κομιτάτο, ούτε παρελάσεις, ούτε κέφι για καρναβάλι από τους Λεμεσιανούς.
Γιατί όπως γράφει και η “Αλήθεια” της l8ης Φεβρουαρίου 1899: “Εισερχόμεθα από σήμερον εις το Καρναβάλι. Ουδεμία πλην κίνησι μέχρι τούδε, ούτε ζωηρότης μαρτυρεί τούτο. Άνευ δε του ημερολογίου δεν θα ημπορούσε κανείς να εννοήσει ότι ευρισκόμεθα εις το Καρναβάλι, τας φαιδράς δηλαδή καλάς ημέρας κατά τας οποίας και ο σοβαρότερος ξεχνά προς στιγμή τη σοβαρότητα του και ρίπτεται ακράτητος εις την τρελλήν χαράν της τρελλής αποκριάς.
Είναι και τούτο μια ακόμη απόδειξις της οικτράς μας καταστάσεως. Ο κόσμος καταβεβλημένος ηθικώς και υλικώς δεν έχει όρεξιν ούτε για γέλια, ούτε για μασκαράτες”.
