Λεμεσός: Πόλη ουρανοξυστών ή πόλη που χάνει την ταυτότητα της;

Συνέντευξη με τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Χριστοφίνη και την εικαστικό Μαρία Λιανού (Offsite)

Πως μπορεί η Λεμεσός να γίνει μια πόλη του μέλλοντος; Πως θα μπορούσε να βρεθεί η μέση οδός ανάμεσα στην ανάπτυξη και στη διατήρηση της ταυτότητας της πόλης; Ερωτήματα  την ώρα που καλπάζει η οικοδομική ανάπτυξη ανάμεσα σε φωνές διαμαρτυρίας και αντιδράσεις. Τι πρέπει, λοιπόν, να αλλάξει για να υπάρξε μια Λεμεσός όπως τη θέλουν οι κάτοικοι της; 

Μιλήσαμε με την εικαστικό Μαρία Λιανού (Εικαστικός Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών) και τον Αλέξανδρο Χριστοφίνη, (Αρχιτέκτων Μηχανικό Μετσόβιου Πολυτεχνείου) που αποτελούν τους συνιδρυτές του ANBAU αρχιτεκτονικού ατελιέ (2014), το οποίο ασχολείται με αρχιτεκτονικά, εικαστικά και ερευνητικά project.

Μέσα από το project «Λεμεσός μετά την ανάπτυξη τι;» εστιάζουν από το 2015 στην ανάλυση της αμφίδρομης σχέσης που αναπτύσσει ο Άνθρωπος με τον Χώρο-Τόπο μέσο των φαινομένων της Λεμεσού.

Αυτό το διάστημα οι δράσεις θα αφορούν τη συνθήκη των ψηλών κτιρίων. Ο πρώτος ομότιτλος τόμος του project διατίθεται σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.

Λεμεσός: Η πόλη των ουρανοξυστών (που συνάδει με την οικονομική ανάπτυξη) ή μια πόλη που χάνει την ταυτότητα της ;

Όντως στην παρούσα χρονική περίοδο παρατηρείται, ενας οικοδομικός – οικονομικός οργασμός. Μία υπερδιέγερσή η οποία επί της ουσίας αποτελεί μια πολιτική απόφαση. Αυτή η πράξη σε ύπνωση ξεκίνησε το 2002 και η συγκυρία την θέλει τώρα να φουντώνει μέσα από την πώληση διαβατήριων.

Μία πολιτική πράξη που σε άλλες χώρες, όπως η Αυστρία εξασκείται ήδη από το 85.  Στον παρόντα χρόνο λοιπόν, ο αιτούμενος με βάση τη νομοθεσία υποχρεούται να ξοδέψει στην εγχώρια αγορά πέραν των 2 εκατομμύριων ευρώ. Επιπλέον λόγω μιας σειράς υπουργικών μέτρων που αποσκοπούν στην επανεκκίνηση της οικονομίας και άλλων, οποιοδήποτε οικόπεδο πέραν των 2000 τετραγωνικών μέτρων δικαιούται να υπερδιπλασιάσει τους συντελεστές δόμησης του.

Ακολουθώντας λοιπόν την παγκόσμια μοντερνίστικη τάση καθ’ ύψος δόμησης, που επανέφερε στο προσκήνιο το Ντουμπάι, μπήκαμε κι εμείς στο χορό τον ψηλών κτίριων αγνοώντας τους κινδύνους και τις ευκαιρίες, τις απειλές και τις προοπτικές. Το πολεοδομικό σύστημα στο Ντουμπάϊ ωθεί τους χρήστες να ζουν μέσα σε κλειστούς χώρους, σε αντίθεση με τη δική μας χώρα που το 85% του χρόνου η υπαίθρια διαβίωση είναι πολύ ευχάριστη…

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στην Offsite ΕΔΩ: