GuruPolitico.
Σχόλια, «καρφιά», πληροφορίες και ειδήσεις με την οπτική των Guru του πολιτικού παρασκηνίου…
Η οργή των Αρμενίων μοιάζει με ορμητικό ποτάμι
Ο πρωθυπουργός κατηγορείται για εσχάτη προδοσία!
Η δεύτερη και όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα συντριπτική ήττα των Αρμενίων στο θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, προκαλεί νέα, εντονότατη αυτή τη φορά, πολιτική κρίση στο Ερεβάν, με απρόβλεπτες συνέπειες. Χιλιάδες λαού βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους της πρωτεύουσας, απαιτώντας εδώ και τώρα την παραίτηση του πρωθυπουργού Νικόλ Πασινιάν. Η αντιπολίτευση, αλλά ευρύτερα η καταπληκτική πλειοψηφία των πολιτών, επιρρίπτουν ευθύνες στον πρωθυπουργό τους για την ντροπιαστική ήττα, κατηγορώντας τον ότι με δικές του οδηγίες οι μαχητές του Αρτσιάκ (σ.σ: ονομασία που δίνουν οι Αρμένιοι στο Ναγκόρνο Καραμπαχ) παρέδωσαν αμαχητί τις θέσεις και τον οπλισμό τους στον στρατό των Αζέρων.
Για όσους πιθανόν δεν γνωρίζουν να σημειώσουμε ότι o Νικόλ Πασινιάν, δημοσιογράφος και εκδότης στο επάγγελμα, πρωτοστάτησε στη λεγόμενη «βελούδινη επανάσταση» του 2018 που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του τέως πρωθυπουργού Σερζ Σαρκισιάν. Με την ανάληψη της εξουσίας πρώτα ως υπηρεσιακός κι ακολούθως ως εκλεγμένος πρωθυπουργός, ο Πασινιάν έθεσε ως βασικό στόχο της πολιτικής του την αποστασιοποίηση της Αρμενίας από τη Ρωσία και ακολούθως την ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ.
Εμπόδιο για την υλοποίηση του πρωταρχικού στόχου της πολιτικής του, αποτελούσε η διαμάχη που για τριάντα και πλέον χρόνια υπάρχει με το Αζερμπαϊτζάν και κατ’ επέκταση με την Τουρκία για από το καθεστώς του Αρτσιάκ. Θέλοντας λοιπόν να δώσει ένα τέλος στη διαμάχη αυτή, ο Πασιανιάν ανέπτυξε έντονη διπλωματική δραστηριότητα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Αρμενία είναι έτοιμη ν αναγνωρίσει το Ναγκόρνο Καραμπάχ ως κομμάτι του Αζερμπαιζιάν υπό την προϋπόθεση ότι το Μπακού θα έδινε εγγυήσεις για την ασφάλεια του εθνοτικού αρμενικού πληθυσμού της περιοχής. Μια τέτοια διευθέτηση προφανώς θα ικανοποιήσει την Άγκυρα, η οποία φαίνεται να μην ευνοεί την ένταξη της Αρμενίας στη βορειοατλαντική συμμαχία.
Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός προσπάθησε με διάφορους τρόπους να στείλει το μήνυμα στη Δύση, αλλά και στη Μόσχα, ότι η Αρμενία δεν επιθυμεί πλέον να ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Για παράδειγμα, με δικές του οδηγίες η Αρμενία απείχε από γυμνάσια του Οργανισμού Συλλογικής Συνθήκης Ασφαλείας (ΟΣΣΑ), ο οποίος στεγάζει χώρες που ανήκουν στη φιλορωσική στρατιωτική συμμαχία. Επιπρόσθετα, με δήλωση του στις 12 Ιουνίου στο CNN, ο Πασινιάν ξεκαθάρισε ότι « η Αρμενία δεν είναι σύμμαχος της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία». Η συμπεριφορά αυτή αφενός ενόχλησε τη Μόσχα που για δεκαετίας στήριζε και εγγυόταν την ασφάλεια των Αρμενίων στον θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ κι αφετέρου, ενθάρρυνε το Μπακού, το οποίο ποτέ δεν έκρυψε την πρόθεση του για ολοκληρωτική κατάληψη του συγκεκριμένου θύλακα. Ανεξάρτητοι παρατηρητές εκτιμούν ότι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και μ’ αυτά τα δεδομένα, τόσο η επίθεση, όσο και η κατάληξη της στρατιωτικής επίθεσης των Αζέρων στο Αρτσιάκ στις 20 του Σεπτέμβρη, θυμίζουν «το χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου»!
Επί πρωθυπουργίας Πασινιάν και σε διάστημα μόλις τριών χρόνων, οι Αρμένιοι αυτονομιστές δέχτηκαν δύο καθοριστικές ήττες στο Αρτσιάκ. Η αρμένικη αντιπολίτευση θεωρεί τον πρωθυπουργό υπεύθυνο για την τροπή που πήραν τα πράγματα, ενώ οι χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες τον κατηγορούν ευθέως για εσχάτη προδοσία…
Η δυσανασχέτηση του λαού για το πρόσωπο του Νικόλ Πασινιάν οφείλεται και σ’ έναν επιπρόσθετο λόγο. Από την ανάληψη της εξουσίας το 2018, ο Αρμένιος πρωθυπουργός ξεκίνησε μια ολομέτωπη επίθεση κατά της θρησκευτικής ηγεσίας της αρμένικης Αποστολικής Εκκλησίας, την οποία θεωρούσε βασικό αντίπαλο στην προσπάθεια για ευόδωση των πολιτικών του επιδιώξεων. Στο πλαίσιο της εκστρατείας υπονόμευσης της εκκλησιαστικής ηγεσίας, το κυβερνητικό μπλοκ εκτόξευσε κατηγορίες για διαφθορά, διαπλοκή και ανεπάρκεια. Κάτω από το σύνθημα «Νέα Αρμενία, νέος πατριάρχης», ο Πασινιάν προσπάθησε να επιβάλει μια εκ βάθρων μεταρρύθμιση της Αποστολικής Εκκλησίας. Επέβαλε περιορισμούς, άλλαξε το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων, προσπάθησε να προωθήσει φιλικά προσκείμενους προς αυτόν ιεράρχες και γενικά ακολούθησε μια πολεμική σε βάρος της συγκεκριμένης Εκκλησίας. Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή δεν απόδωσε επειδή μεταξύ άλλων, προσέκρουσε στο βαθύ θρησκευτικό αίσθημα των Αρμενίων, οι οποίοι τρέφουν μια απεριόριστη αγάπη και αφοσίωση στην Εκκλησία τους, την οποία θεωρούν θεματοφύλακα των εθνικών τους αξιών, της ιστορίας και των παραδόσεων τους. Μετά την πρώτη ήττα της Αρμενίας από τους Αζέρους το 2020, η αντιπαράθεση Εκκλησίας – Κυβέρνησης φυσιολογικά θα μπορούσε να πει κάποιος, προσέλαβε ένα καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Τις τελευταίες δε μέρες, η αντιπαλότητα αυτή πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.
Τη στιγμή που σύρονται αυτές οι γραμμές, η Αρμενία μοιάζει με καζάνι που βράζει, ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποιοι θα πληρώσουν την οργή του λαού που δικαιολογημένα μάλλον, νιώθει προδομένος. Πάντως, με όλα αυτά που του καταμαρτυρούν οι συμπατριώτες του, ο πρωθυπουργός καλό είναι από τώρα να κάνει σκέψεις για …την επόμενη μέρα.
Ω
