Άρθρο καταπέλτης των ιδιωτών γιατρών κατά του Υπουργείου Υγείας
Στο άκουσμα της απώλειας της ζωής ενός δεκάχρονου παιδιού υπάρχει συγκλονισμός και τα λόγια αδυνατούν να εκφράσουν την οδύνη που νιώθουμε ως άνθρωποι και ως γονείς.
Ο πρώτος που συνθλίβεται σε ένα τέτοιο γεγονός είναι ο γιατρός καθώς δεν μπορεί να το διανοηθεί ότι θα μπορούσε να βλάψει ασθενή του. Aν υπάρχει ιατρική αμέλεια κανένας δεν μπορεί να το προαποφασίσει χωρίς έρευνα και ανάλυση όλων των ενεργειών που έγιναν χρονικά και υπό ποιές συνθήκες .
Το σίγουρο είναι ότι το πόσο αποτελεσματικά μπορεί ένας γιατρός να εκτελέσει τα καθήκοντα του εξαρτάται και από τις δυνατότητες και τα μέσα που έχει στην διάθεση του στον χώρο που τον όρισε ο εργοδότης του να εργάζεται.
Αν ζητήσει ο γιατρός στο δημόσιο νοσηλευτήριο να γίνει μια εξέταση και η δυνατοτητα πραγματοποίησης της είναι οι 2 ώρες τότε για την απώλεια αυτού του πολύτιμου χρόνου δεν μπορεί να έχει ευθύνη ο γιατρός. Φυσικά αν η έκβαση της πορείας της υγείας του ασθενούς δεν είναι καλή τότε στοχοποιείται ο γιατρός και όχι το σύστημα, και αυτοί που το ελέγχουν και το εξουσιάζουν που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι άλλοι από την ηγεσία του υπουργείου υγείας. Δυστυχώς στις περιπτώσεις των επειγόντων περιστατικών η απώλεια χρόνου σημαίνει κίνδυνο απώλειας ανθρώπινης ζωής.
Παγκοσμίως αυτή η σχέση εργαζόμενου ιατρού και εργοδότη είναι ξεκάθαρη και διέπεται από ευθύνες και υποχρεώσεις. Ακολουθούνται πρωτόκολλα διαχείρισης ιατρικών καταστάσεων όπως είναι για παράδειγμα η διαχείριση και η διερεύνηση ασθενούς με τραύμα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Ο εργοδότης (στην συγκεκριμένη περίπτωση το υπουργείο Υγείας) όφειλε να καθορίζει τις διαδικασίες και τα πρωτόκολλα με στόχο την ασφάλεια για την καλύτερη αντιμετώπιση των ασθενών και τον αποτελεσματικότερο έλεγχο της ιατρικής πράξης. Στην Κύπρο, αποφεύγεται αυτή η τακτική γιατί ο καθορισμός διεθνών πρωτοκόλλων θα επέβαλλε και τη στελέχωση των τμημάτων επειγόντων περιστατικών και νοσοκομείων με προσωπικό και μέσα έτσι που να διεκπεραιώνεται η ιατρική πράξη σωστά και στον ανάλογο χρόνο. Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι να χάνονται και να καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές και οι εργαζόμενοι να είναι πάντα εκτεθειμένοι.
Ως κοινωνία που η μνήμη της έχει διάρκεια όσο θα ασχοληθούν με το θέμα τα δελτία ειδήσεων, σε λίγο θα ξεχάσουμε το τραγικό γεγονός, μια και δεν θέλουμε να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα μας αφορά όλους και θα περιμένουμε ξανά το επόμενο τραγικό συμβάν για να θυμηθούμε να πούμε τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει …
Φυσικά οι πραγματικοί ένοχοι έμαθαν πλέον να διαχειρίζονται καλά την ανικανότητα τους και κάθε φορά έχουν έτοιμα εξιλαστήρια θύματα για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τις δικές τους βαρύτατες ευθύνες .
Δυστυχώς πριν απαξιώσουν την ιατρική έχουν ήδη απαξιώσει την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Εδώ και πολλά χρόνια χάνονται ανθρώπινες ζωές στη διαδρομή για την Λευκωσία και αυτοί που ίσως καταφέρουν να φτάσουν για το χειρουργείο καταδικάζονται σε μόνιμη αναπηρία και σε μόνιμα τροχοκαθίσματα. Ο λόγος: Η απουσία άμεσης νευροχειρουργικής παρέμβασης στις πόλεις εκτός Λευκωσίας για τα σοβαρά τραύματα εγκεφάλου .
Το ερώτημα που έχουμε σήμερα ως πολίτες αφού ως γιατρούς αρνούνται να μας ακούσουν είναι :
Αν στα ταξίδια μας προς την Λάρνακα ή την Πάφο μας τύχει ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα και έχουμε κρανιοεγκεφαλική κάκωση θα μας μεταφέρουν με ασθενοφόρο στην Λευκωσία για να μπούμε χειρουργείο στην καλύτερη μας μετά από 3 ώρες; Και αν δεν προλάβουμε να φτάσουμε ζωντανοί τι θα κάνει η ηγεσία του υπουργείου υγείας για να κερδίσει τις εντυπώσεις; Μήπως θα ζητήσει να περάσουν χειροπέδες στον οδηγό του ασθενοφόρου;
Δ.Σ Ένωσης Ιδιωτών Ιατρών Κύπρου (ΕΝΙΚ)
