«Εκείνο το μπαμ άλλαξε τη ζωή μου…έσβησε τον κόσμο όπως τον ήξερα». Με αυτά τα συγκλονιστικά λόγια ο Στέλιος Θεοφίλου θύμα κροτίδας, περιγράφει στον ΑΝΤ1 τις δραματικές στιγμές που έζησε το 1976 σε ηλικία 15 ετών όταν υπέστη ακρωτηριασμό παλάμης από κροτίδα.
Τι και αν πέρασαν 47 ολόκληρα χρόνια από τότε, με τρεμάμενη ακόμα φωνή, περιγράφει τα όσα τραγικά έζησε και το πώς μερικά δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να του αλλάξουν μια για πάντα τη ζωή του. Στην μνήμη των δικών του ανθρώπων που του στάθηκαν στα δύσκολα, τάχθηκε να αφηγείται την ιστορία του και με αυτό τον τρόπο να αποτρέψει άλλα παιδιά από τον Γολγοθά που ο ίδιος έζησε.
Όπως αναφέρει ο ίδιος από τα 14 του χρόνια είχε μάθει να φτιάχνει κροτίδες από μόνος του αλλά στο εφηβικό τότε μυαλό του δεν μπορούσε να χωρέσει ότι κάποτε θα συνέβαινε το μοιραίο, ότι αρκούσε μονάχα ένα δευτερόλεπτο, ένα «μπαμ» για να του αλλάζει τη ζωή του ριζικά.
«Μάρτιος 1976, ήμουν στο δωμάτιο μου και είχα στα χέρια μου μια κροτίδα, άναψε κατά λάθος την στιγμή που την έφτιαχνα, ένα μπαμ και άλλαξε ο κόσμος από τη μια στιγμή στην άλλη». Το μόνο που θυμάται ο Στέλιος από τα πρώτα δευτερόλεπτα όταν έγινε η έκρηξη είναι να υπάρχει πολύς καπνός στο δωμάτιο και να τον παίρνουν με ταξί στο Νοσοκομείο.
«Αφήστε με να πεθάνω»
Όπως ο ίδιος εξομολογείται όταν άρχισε σιγά σιγά να συνέρχεται μετά το συμβάν και είχε συνειδητοποιήσει τι είχε κάνει στον εαυτό του άρχισε να φωνάζει «Αφήστε με να πεθάνω»
Το 14χρονο παιδάκι τότε είχε όνειρα για τη ζωή, ονειρευόταν να ζήσει μια ζωή φυσιολογική, να πηγαίνει στο σχολείο, να παίζει με τα άλλα παιδιά ενώ ήθελε να σπουδάζει αρχιτεκτονική αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
«Την ώρα που οι συμμαθητές μου ήταν στο σχολείο, εγώ έγραφα ώρες στο χειρουργείο»
Ο Γολγοθάς του μικρού τότε Στέλιου είχε ξεκινήσει, μια στιγμή απερισκεψίας ήταν αρκετή για να του πάρει τόσο βιαία την παιδικότητα και την ανεμελιά της ηλικίας του, αφού για να επανέλθει έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργεία και να παίρνει φαρμακευτική αγωγή.
«Την ώρα που οι συμμαθητές μου ήταν στο σχολείο εγώ έγραφα ώρες στο χειρουργείο, χιλιάδες ενέσεις, τόνους φαρμάκων, και ο πόνος τρομερός», περιγράφει.
Όπως ο ίδιος παραδέχεται, του πήρε πολλά χρόνια για να συμφιλιωθεί με αυτό που έγινε, χρειάστηκε πολλά χρόνια για να μάθει να το χειρίζεται και να το ξεπεράσει. Χρόνια αργότερα σπούδασε Μαθηματικός, μα υποσχέθηκε στον εαυτό του πέρα από τη διδασκαλία να διδάσκει και μαθήματα ζωής με ένα μόνο στόχο να αποτρέψει άλλα παιδιά από το να πάθουν το ίδιο.
Τόνισε ότι, όταν κάποιος περνά από τέτοια εμπειρία δεν μπορεί να κάνει ούτε τα πιο απλά για παράδειγμα ακόμα να δέσει και τα παπούτσια του. « Το πιο μεγάλο μου κατόρθωμα να δένω τα παπούτσια με το ένα χέρι».
«Μάζεψα όλη τη δύναμη της ψυχής μου»
Μάζεψε όλα τα αποθέματα υπομονής, καθώς και όλη τη δύναμη που έκρυβε στη ψυχή του, στάθηκε στα πόδια του και συνέχισε τη ζωή του. Το πάθημα του έγινε παράδειγμα, και πλέον ο Στέλιος κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, επισκέπτεται διάφορα σχολεία και διηγείται την ιστορία του.
«Είσαι ένα παιδάκι έχεις όλη την υγεία την ομορφιά του θεού, και θέλεις να το αλλάξεις να το καταστρέψεις; για ποιο λόγο για ένα μπαμ;»
«Μνημόσυνο στους γονείς του»
Όπως εξομολογείται ο ίδιος το να πηγαίνει κάθε χρόνο σε σχολεία και να διηγείται την ιστορία του είναι μια κατάθεση ψυχής στη μνήμη των γονιών του που του στάθηκαν στα δύσκολα.
«Κάθε λεπτό που περνά στη ζωή μου είναι ένα μεγάλο συγγνώμη νοερά στους γονείς μου για το φαρμάκι που τους πότισα όταν η απερισκεψία του εφήβου με έβαλε να ασχοληθώ με τις κροτίδες».
Πηγή: Ant1
