Και τώρα που η απεργία των νοσηλευτών της ΠΑΣΥΝΟ προς το παρών τέλειωσε θέλω να πω δυο τρια πράματα που σκέφτηκα, ρώτησα έμαθα, τα ψιλονάλυσα και σας τα παρουσιάζω.
Το Τμήμα Νοσηλευτικής του ΤΕΠΑΚ, μέρος της Σχολής Επιστημών Υγείας, είναι και ήταν πάντοτε το μεγαλύτερο τμήμα στο δημόσιο πανεπιστήμιο της πόλης μας έχοντας το 1/4 περίπου των φοιτητών.
Πλέον μετά τις εξελίξεις στην υγεία, την απεργία, το αίτημα για αναγνώριση του ότι οι νοσηλευτές είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου και όχι απόφοιτοι τεχνικής σχολής, πλέον όλα αυτά επηρεάζουν.
Επηρεάζουν βεβαίως το ΤΕΠΑΚ και κατ΄επέκταση και τη Λεμεσό μας. Γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι του πανεπιστημίου μας πλέον δεν έχει την ίδια αξία όπως πριν ή όπως θα έπρεπε να έχει.
Γιατί από την στιγμή που το κράτος δυσκολεύεται τόσο να αναγνωρίσει στον νοσηλευτή ότι το πτυχίο του δεν είναι πτυχίο πανεπιστημίου ποιός θα πείσει κάποιον νεο να μπει στο τμήμα αυτό;
Πιο θα είναι το μέλλον του τμήματος αυτού από την στιγμή που είτε σπουδάσει κάποιος είτε όχι αν γίνει νοσηλευτής και πάλι στην βαθμίδα του τεχνικού θα βρίσκεται; Πιο το κίνητρο του;
Για όσους δεν το γνωρίζουν κάποια παιδιά που έρχονται για να γίνουν νοσηλευτές από την Κένυα στο ΤΕΠΑΚ με την χορηγία της εκεί ιεραποστολής πηγαίνοντας πίσω μια χαρά έχουν αναγνωριστεί.
Ναι καλά καταλάβατε. Η Κένυα αναγνωρίζει τα πτυχία του τμήματος νοσηλευτικής του ΤΕΠΑΚ σε αντίθεση με το Κυπριακό κράτος το οποίο προς το παρών δυσκολεύεται να το κάνει.
Κι΄επειδή ανησυχώ γιατί δεν βλέπω το ΤΕΠΑΚ να μεγαλώνει αλλά μένει στάσιμο τα τελευταία χρόνια τώρα ανησυχώ ότι όλες αυτές οι εξελίξεις ίσως και να μικράνουν το Λεμεσιανό πανεπιστήμιο.
ο ΛΕΜΕΣ ιος …
