Μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Λεμεσό ανεβαίνοντας προς Τρόοδος μπορεί να συναντήσει κανείς διάφορα μικρά χωριά. Η Λόφου είναι ένα από αυτά…
Τα πετρόκτιστα μικρά σπίτια προβάλλονται στα μάτια σου σαν εικόνα από άλλους αιώνες. Σπίτια φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο που φαίνονται άθικτα από τον χρόνο λες και έμειναν εκεί περιμένοντας τις χρυσές εποχές όπου ο λόφος, που είναι κτισμένα, έσφυζε από ζωή. Η Λόφου, σύμφωνα με μαρτυρίες, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι άφησαν πίσω τους χτίσματα πανέμορφης αρχιτεκτονικής που δημιουργεί μαγευτικές εικόνες σε όσους ξένους και εγχώριους τουρίστες το επισκέπτονται. Τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια στη Λόφου είχαν αέρα μουσικής, αφού το χωριό έγινε γνωστό στους νέους και λάτρεις της μουσικής, με μουσικά φεστιβάλ που διοργανώθηκαν με σκοπό να δημιουργήσουν το αίσθημα της επιστροφής στην παράδοση. Το χωριό έσφυζε πάλι από ζωή και μύριζε ανάπτυξη. Τα σπίτια ανακαινίστηκαν για να φιλοξενήσουν κόσμο ενώ, η πλατεία απέκτησε την παλιά της αίγλη…
Σε εκείνη την πλατεία βρέθηκα ξανά πριν μέρες. Η παραδοσιακή ταβέρνα, το καφενείο του «Ξενή» αλλά και το «Μπακάλικο του Χωρκού», βρίσκονται ακόμη εκεί, όπως την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το χωριό. Εκεί συναντήσαμε την κυρία Δήμητρα Οικονόμου.Η κυρία Δήμητρα πηγαινοέρχεται κάθε Σαββατοκυρίακο από τον Ύψωνα στη Λόφου για να βοηθήσει στις οικογενειακές επιχειρήσεις που βρίσκονται στη πλατεία, αφού όπως εκμυστηρεύεται η ίδια στον REPORTER, «…εδώ μεγάλωσα. Αυτό το καφενείο μου θυμίζει όσα έζησα κατά τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων».
