Mix & Match.
Δύο φίλες τόσο διαφορετικές μα και τόσο ίδιες συναντιούνται για κουβέντα σε στέκια της πόλης. Μέσα από το δικό τους βλέμμα γνωρίζουμε τον κάθε χώρο που προτείνουν και γινόμαστε για λίγο ψηφιακοί θαμώνες του. Ταυτόχρονα όμως γνωρίζουμε και την ανθρώπινη σχέση τους, τις εμπειρίες τους, στιγμιότυπα από τη ζωή τους. Κάθε μαγαζί που για λίγο ή πολύ τις φιλοξενεί κουβαλάει μια μοναδική ιστορία που την ανακαλύπτουν. Μα ξεδιπλώνεται μαζί της κι η ιστορία της δικής τους φιλίας με ερωτήματα, συνήθως αναπάντητα, που όλους πάνω-κάτω μας απασχολούν. Ακολουθήστε τες!
Σαριπόλου και στρίβουμε. Λεμονάδα. Ήταν η πρώτη μου σκέψη με το που καθίσαμε. Θέλω λεμονάδα. Κάπου σκιερά μού λέει η Κούλα. Με μπόλικο δυόσμο παρακαλώ, λέω εγώ.
Σκέφτομαι να της πω πως εκεί που θα γράφω εγώ, θέλω η γραφή να πλαγιάζει. Να έχει κλίση προς τα δεξιά. Ξέρεις, Ιζαμπελίτα, αυτή η χρυσοκιτρινοβαμμένη σχολική καρέκλα του μαγαζιού βολεύει μόνο τον φοιτητόκοσμο που έχει νιάτα κι όχι χρόνια στην πλάτη. Ο παππούλης στο βάθος διάλεξε την αναπαυτική ρετρό καρέκλα. Γεμάτο το μαγαζί. Από δεκαεξάχρονα φρεσκοροδοκόκκινα μάγουλα μέχρι γκριζομάλλικα ρυτιδογραμμένα κορμιά. Ξέρεις, Ιζαμπελίτα, μαζί σου μπορώ να μιλάω για ώρες είτε σε μια σχολική καρέκλα είτε σε θρόνο βασιλικό. Ας γίνει γκρίζο το μαλλί, η σκέψη να μη γκριζάρει ποτέ. Ας μη γεράσει. Ας μην τακτοποιηθεί.
Φέτος, αντιλήφθηκα πως ο χρόνος είναι ακόμη ένας μύθος, μία εφεύρεση του ανθρώπου. Δεν ξέρω πόσων ετών είμαι, μα είμαι λιγότερα από όσα ήμουν πέρσι. Ο χώρος όμως; Ο χώρος είναι χειροπιαστός. Εξερευνώ τον χώρο στα Ηλεκτρικά Είδη με το βλέμμα μου. Η διακόσμηση του μαγαζιού αποτελεί μια οργανωμένη αναρχία. Δεν υπάρχει ομοιομορφία στον χώρο μα όλα δένουν. Μετά τη μελέτη της γεωγραφίας του χώρου ακολουθεί η παρατήρηση της ποικιλλόμορφης ανθρωπογεωγραφίας του. Mix and match οι θαμώνες με διαφορετικότητα σε ηλικία, φάση ζωής, στιλιστικές επιλογές. Ποικιλόχρωμη η αύρα. Άκουσα ότι είναι και στέκι Λεμεσιανών καλλιτεχνών. Το ίδιο διαισθάνομαι ότι ισχύει και στο προσωπικό και ένας αλληλοσεβασμός άσχετα με το πόστο του κάθενός.
Η Κουλα προτείνει να πάρω σαλάτα και αρχίζει να πλέκει εγκώμιο για το πόσο καλές είναι οι σαλάτες τους. Εγώ υποστηριζω ότι δεν πεινάω μα τρώω το πολύσπορο ψωμί της και το βουτάω στο ντιπ μέχρι που το αποτελειώνω. Μου παραγγέλνει σαλάτα χαμογελώντας.
Έρχεται ο σερβιτόρος. Αντρέα τον λένε. 30 και κάτι. Τελείωσε καλές τέχνες. Τον πιάνει κουβέντα η Κούλα… το λες και συνέντευξη:
Πώς και είσαι εδώ;
Ευχαριστημένος; Πού τελείωσες;
Πριν πόσα χρόνια; Υπάρχει τροφή για το επάγγελμά σου;
Αν υπήρχε θα ήμουν εδώ; απαντάει αυτός και εγώ παρακολουθώ την κουβέντα τους πίνοντας λεμονάδα.
Είναι ένας χώρος συνεχίζει ο Αντρέας, που μπορέι να ξυπνήσει στον καθένα μας το κάτι γνώριμο και οικείο, να τον κάνει να νιώσει άνετα, όπως για παράδειγμα τα καθίσματα του σχολείου από τα μαθητικά μας χρόνια ή στο σαλόνι της τραπεζαρίας που νιώθεις ότι πινεις καφέ στο σπίτι σου, στον δικό σου χώρο. Διάλεξα να δουλέψω στα ΗΕ γιατι ο χώρος, το design και γενικότερα η αισθητική του μαγαζιου είναι κάτι που με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Εχει καλλιτεχνική άποψη και ως καλλτεχνης και εγώ, αυτό ειναι κάτι που επιζητώ. Ένας χώρος που εμπνέει τοσο στους πελάτες όσο και στο προσωπικό μια χαλαρότητα και ηρεμία. Βασικό στοιχείο για έναν εργαζόμενο.
Όσο μιλάνε εγώ παρατηρώ το τατουάζ στο χέρι του. Είναι τάρανδος ή ελάφι; Ντρέπομαι να κοιτάξω πιο έντονα και το έχει διπλωμένο. Ευγενέστατος και διακριτικός της απαντάει υπομονετικά σε κάθε ερώτηση. Το μαγαζί ολόκληρο έχει την ευγένειά του. Μία αύρα αρχοντική κι ας έχει την οικειότητα του καφενείου. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια αρμονικότητα στις σχέσεις συναδέλφων και ένας σεβασμός για το κάθε πόστο. Ο ένας βοηθάει άλλο.
Ξέρω πως η Ιζαμπέλ θα μου πει μετά πως το παράκανα με τις ερωτήσεις. Η φίλη μου νομίζω πως θεωρεί πως ξεπερνώ κάποιες φορές το μέτρο. Απλώς, πάντα θαύμαζα τους καλλιτέχνες και ο σερβιτόρος φαινόταν πως είχε ιδιαίτερες πινελιές δράσης στη ζωή του που θα ήθελα να μάθω. Δεν πρόσεξα το τατουάζ του που είδα ότι αυτή το κοίταγε επίμονα. Να θυμηθώ να τη ρωτήσω ποιο από τα τατουάζ τα δικά της αγαπάει περισσότερο. Αν και υποψιάζομαι την απάντηση.
Αγαπάω τα παντοτινά μου τατουάζ. Αυτά που δεν μετάνιωσα και δεν θα μετανιώσω. Που πάντα θα είναι στίγμα μου κατʼ επιλογή.
Κούλα, αναρωτιέμαι γιατί το λένε ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΕΙΔΗ και ποια είναι η ιστορία του. Θα ρωτήσω τον ιδιοκτήτη. Μια ταμπέλα από έξω έχει ξεμείνει από τότε. Από τότε που ήταν μαγαζί με ηλεκτρικά είδη. Μάρτυρας μίας από τις ταυτότητες αυτού του χώρου. Είμαστε τελικά οι ταμπέλες μας;
Είμαστε κάτι μεταξύ αυτού που θα θέλαμε να είμαστε, αυτού που βλέπουν οι άλλοι σε μας, και αυτού που νιώθουμε εμείς για εμάς.
Ο Αιμίλιος μας εξηγεί πως όταν έγινε η πρώτη ανακαίνιση του χώρου, το καλοκαιρι του 2014, βρήκανε κάτω απο την παλιά ταμπελα του τότε
Καφενείου γραμμενη χειρόγραφα την ονομασία ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΕΙΔΗ και έτσι έμεινε.
Αν είχε, Αιμίλε, ένα μότο το μαγαζί, ποιο θα ήταν αυτό;
ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ! Απαντάει, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο Αιμίλιος έχει κάτι από αστέρα κινηματογράφου. Το σκεφτόμουνα και πριν να τον γνωρίσω. Τον κοιτάς και δεν τον χορταίνεις. Όπως και τον χώρο που δημιούργησε με τον συνέταιρό του Πανίκο που είναι όντως σαν στιγμιότυπο ταινίας.
Με την Κούλα την εποχή της πανδημίας μαλώσαμε δυο φορές. Λες και είχε συσσωρευτεί όλο αυτό το στρες και όποτε μιλάγαμε εμφανιζόταν βαρύ και πυκνό σαν σύννεφο Γενάρη. Μα είναι Ιούλης τώρα. Το σύννεφο έφυγε. Συζητάμε τι έγινε. Πληγωνόμαστε. Με πείραξε αυτο. Με πείραξε το άλλο. Μου είπες αυτό. Σύγκρουση, κρούση, αγάπη. Καταλήγω στο ότι την αγαπώ και ελπίζω να αντέξει τις παραξενιές μου και τα λάθη μου. Μετά την πανδημία όλες οι σχέσεις επαναπροσδιορίστηκαν. Κάποιοι χώρισαν, άλλοι αποστασιοποιήθηκαν, άλλοι ερωτεύτηκαν και δέθηκαν πιο πολύ.
Πιο πολύ, Ιζαμπελίτα, με πλήγωσε που οι επιστήμονες δεν είχαν απαντήσεις σίγουρες να δώσουν. Θυμάσαι στις 7 Μαρτίου σε εκείνη την καφετέρια δίπλα στη θάλασσα; Το διπλανό τραπεζάκι συζητούσε μια ώρα για τον ιό. Σου είπα πως με κούρασαν οι συζητήσεις για τον ιό. Κι έτσι κι αλλιώς οι επιστήμονες ήταν καθησυχαστικοί. Το ανήσυχο μυαλό μου ηρεμεί όταν παραπέμπω στο τάδε έφη ο τάδε επιστήμονας. Με πλήγωσε η ανασφάλεια. Με πλήγωσε που η επιστημονική κοινότητα βρέθηκε μπροστά σε άγνωστο χι. Ένιωσα όπως το μωρό που πρωτοπερπατά. Που πάει να αγγίξει σε μια επιφάνεια να στηριχθεί και αυτή δεν είναι σταθερή και σωριάζεται κάτω. Ξέρεις, Ιζαμπελίτα, αντέχω τις παραξενιές σου και τα λάθη σου αφού αντέχω τον εαυτό μου.
Κοιτάω το μαγαζί γύρω. Πίνακες μεγαλοπρεπείς. Ναι, μεγαλοπρεπείς. Ταιριάζει αυτό το επίθετο στην τέχνη του Μιχάλη Παπαδόπουλου που τους υπογράφει. Ταιριάζει και στον ίδιο.
Συζητώ με τον σερβιτόρο Αντρέα τον πίνακα με τον άντρα που έχει ουρά αλόγου και βάζω στην κουβέντα χίλια ερωτηματικά. Αυτός ομολογεί ότι αγαπά πιο πολύ τον διπλανό με τη γυναίκα με πόδια κατσίκας. Γίνομαι ένα τεράστιο θαυμαστικό για την τέχνη του Μιχάλη Παπαδόπουλου.
Πιάνουμε κουβέντα με ένα θαμώνα. Τον πείθουμε να μας βγάλει φωτογραφία για να τη χρησιμοποιήσουμε για το άρθρο. Ψέματα λέω. Φωτογραφίες. Του δίνουμε οδηγίες. Πάμε πίσω στον μικρό εσώκλειστο χώρο στάθμευσης ανάμεσα στα κτίρια. Οι τοίχοι διακοσμημένοι με εντυπωσιακά γκράφιτι.
Ιζαμπέλ, γιατί λατρεύεις να βγάζεις φωτογραφίες μπροστά από γκράφιτι;
Θεωρώ το γκράφιτι όταν αυτό είναι τέχνη, την πολιτισμική κληρονομιά των δρόμων μιας πόλης και μάλιστα ζωντανή. Αλλάζει συνέχεια, όπως και οι ανθρωποι, όπως και η ζωή. Η τέχνη ρει. Η στάσιμη τέχνη και οι στάσιμοι καλλιτέχνες αποκτούν μια μπόχα που με απωθεί.
Σχεδόν καμιά από τις φωτογραφίες που μας τράβηξε ο Νικόλας δεν μας αρέσει. Αυτός χαμογελά και μας ανέχεται. Ενδεχομένως και να το διασκεδάζει. Αναρωτιέμαι αν είναι αυτό το στέκι του.
Κούλα, μπορεί ένα στέκι να είναι η βάση μιας φιλίας;
Ναι!
Μα η σημαντικότερη βαση είναι η σύνδεση. Έτσι, Κουλίτα; Αυτο καμία εξωτερική συνθήκη δεν το αλλάζει, ούτε μπορεί να το δημιουργήσει.
Θα ήθελες να ξεκινούσαμε τελικά κάτι μαζί; Λες να βγει;
Ναι !
Ξεκινάμε, λοιπόν. Η πρώτη μας στάση ήταν τα Ηλεκτρικά Είδη. Τόπος μοναδικός. Αρχοντικός και οικείος. Τόπος που ηλεκτρίζει τις αισθήσεις. Που ευνοεί τις αυθεντικές συναθροίσεις.
Η επόμενη δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει.
Mix & Match και όπου μας πάει η καρδιά μας.
Ακολουθήστε μας.
