Ένας ατέρμονος Γολγοθάς για τη Χαρίκλεια Παύλου – Να μην χάσει τον γιο της όπως έχασε την κόρη της

Του Χρήστου Χαραλάμπους

«Δε με νοιάζει και δε την φοβούμε την ταλαιπωρία… Με τα βάσανα που τράβηξα και τραβώ έπρεπε να ήμουν πεθαμένη, όμως είμαι ακόμα δυνατή και θα παλεύω μέχρι το τέλος, έστω και μόνη μου… Έχασα άδικα τη Γαλάτειά μου και τώρα το μόνο που θέλω είναι να μην χάσω και τον Βρυωνάκη μου…».

Είναι η σπαρακτική φωνή μιας γυναίκας που εδώ και είκοσι χρόνια ξεκίνησε να ανεβαίνει ένα δικό της Γολγοθά κι ακόμα τον ανεβαίνει… Είναι από τις περιπτώσεις που σε κάνουν να φέρνεις στο νου αυτό που είπε ο Καζαντζάκης… «Θεέ μου μη δώσεις στον άνθρωπο όσα μπορεί ν’ αντέξει..».

Επειδή όμως τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες των ανθρώπων δεν έχουν μόνο την αιτία τους σε αυτό που μάθαμε και συνηθίσαμε να λέμε «Θεός» αλλά και σε πράξεις και παραλείψεις των ίδιων των ανθρώπων, του κράτους και των θεσμών, η κραυγή του πόνου και της αγωνίας της Χαρίκλειας Παύλου από τη Λεμεσό θα πρέπει να έχει αποδέκτη αυτούς αλλά και όλους εμάς τους ανώνυμους συνανθρώπους της.

Το τελευταίο «αγκάθι» πάνω στο οποίο πατά ακόμα η Χαρίκλεια βρέθηκε στο δρόμο της πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο γιος της, ο Βρυώνης (26 χρονών σήμερα), που είναι και παιδί με ειδικές ανάγκες, εμφάνισε στο κεφάλι του ένα κουβάρι. «Ένα πράμα που το αφαιρούμε αλλά επανεμφανίζεται… πότε στο κεφάλι, πότε στον αυχένα και την τελευταία φορά στον σπόνδυλο» μας λέει η βασανισμένη μάνα και εξηγεί ότι οι γιατροί τόσο στην Κύπρο όσο και στην Αγγλία «μας είπαν ότι το πρόβλημα του Βρυωνάκη είναι από το άγχος και το μαράζι του που χάσαμε τη Γαλάτεια».

Διαβάστε τη συνέχεια στο Διάλογο ΕΔΩ: