(Κεντρική Φώτο) Παλιά καρτ ποστάλ που δείχνει το Μουσείο λίγο μετά την αποπεράτωσή του, στα μέσα της δεκαετίας του 1970
του Φειδία Παυλίδη
Η πρόσφατη δημόσια συζήτηση που αναπτύχθηκε στη Λεμεσό γύρω από το θέμα του Αρχαιολογικού Μουσείου ήταν η αφορμή να επισκεφτώ, μετά από πολλά χρόνια, το Μουσείο της πόλης μας. Θυμήθηκα, επίσης, και μια αγαπημένη καρτ ποστάλ που έχω στη συλλογή μου από παλιά επιστολικά δελτάρια, με το «Limassol Museum» φωτογραφημένο λίγα χρόνια μετά την αποπεράτωσή του, μέσα στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή.
Δεν άλλαξαν πολλά στην όψη του Μουσείου από τότε, με το πρόβλημα, όμως, να είναι ότι το Μουσείο ως θεσμός δεν κατάφερε να ακολουθήσει τις σύγχρονες τάσεις για το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα μουσείο σήμερα και ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του στο γίγνεσθαι της πόλης. Πέρα από αυτή την αποτυχία, τα επιπλέον προβλήματα που χαρακτηρίζουν τα πιο πολλά δημόσια κτήρια ήταν εκεί: κτήρια φυλακισμένα πίσω από περιφράξεις, με χώρους εκτόνωσης νεκρούς, κακά σχεδιασμένες φυτέψεις που διακόπτουν σημαντικές οπτικές φυγές και αδυναμία τα κτήρια να ενταχθούν, με έξυπνους τρόπους, στην ευρύτερη περιοχή και να αποτελέσουν λειτουργικό μέρος συστημάτων και δικτύων που λειτουργούν και αναπτύσσονται μέσα στην πόλη.
Παρόλα τα προβλήματα, το Μουσείο έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του Λεμεσιανού ως ένα τοπόσημο, το οποίο, όπως και άλλα σημεία αναφοράς της πόλης, βοηθά τους πολίτες να «προσανατολιστούν» και να ταυτιστούν με το αστικό τοπίο. Επιπλέον, για του λάτρεις του κυπριακού Μοντερνισμού, το Μουσείο αποτελεί ένα αξιόλογο δείγμα μοντερνιστικού κτηρίου, σχεδιασμένο ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής του και λαμβάνοντας πετυχημένα υπόψη την εξέλιξη της μουσειολογίας τη δεκαετία του 1970.
Συνέχεια στο Limassol Today
