Με έξι μέτρα ύψος η γοργόνα της Λεμεσού που δεσπόζει επιβλητικά πάνω στην οροφή του Porto-Bello, του ανακαινισμένου κτηρίου της οινοβιομηχανίας Χατζηπαύλου κρύβει έναν παλιό και ένα νεότερο μύθο που αφορά τη σύνδεση της πόλης με το γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Φίλιππος Γιαπάνης.
Η γοργόνα ως η αδερφή του Μ. Αλέξανδρου κατά την περιπλάνηση της στις επτά θάλασσες έψαχνε να βρει το αθάνατο νερό και να του το δώσει για να μην πεθάνει. Πέρασε λοιπόν από τη Λεμεσό. Σύμφωνα με το παραμύθι η στάση της έγινε εκεί που βρίσκεται το πρώτο οινοποιείο της πόλης. Έτσι το αθάνατο νερό παρομοιάζεται με το κρασί το οποίο έχει αναζωογονητικές ιδιότητες. Γι’ αυτό η γοργόνα αποφασίζει να ζήσει μόνιμα στο Porto-Bello και στη Λεμεσό. Αυτό είναι το παραμύθι που σύμφωνα με τον γλύπτη της γοργόνας που δεσπόζει επιβλητικά πάνω στην οροφή , εξηγεί τη σύνδεση της γοργόνας του Porto Bello με την ιστορία της Λεμεσού και έχει γράψει ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου.
Σύμφωνα με την παραδοσιακή εκδοχή του μύθου, ο Μ. Αλέξανδρος είναι αυτός που ψάχνει το αθάνατο νερό ενώ η γοργόνα χωρίς να γνωρίζει τι είναι, το χύνει στο χώμα ως άχρηστο.
Όπως αναφέρει ο Επιστημονικός Διευθυντής του Παττίχειου Δημοτικού Μουσείου-Ιστορικού Αρχείου –Κέντρου Μελετών Λεμεσού, Μίμης Σοφοκλέους σε μελέτη του για τη γοργόνα, το κύριο στοιχείο του έργου είναι ο τρόπος με τον οποίο η Γοργόνα χρησιμοποιεί τα δυο της χέρια: Mε υψωμένο το αριστερό χαιρετά τους περαστικούς και με το δεξί, καλύπτει το πρόσωπό της από τον ήλιο, σημειωτέον, τον μεσογειακό, καυτό, κάθετο ήλιο, όπως θα έκανε ο καθένας μας, που βλέπει κάποιο γνωστό του την ώρα που ο ήλιος είναι καρφί απέναντι στα μάτια του. Πρόκειται για ένα προσφιλή τρόπο με τον οποίο ο γλύπτης αφήνει τα αγάλματά του να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους, σε ανάταση. Αποτελεί υφολογικό στοιχείο στο σύνολο του έργου του, ιδίως η τοποθέτηση των χεριών και η κίνηση που δίνει στο κάθε γλυπτό, με συγκεκριμένη ή αφηρημένη μορφή.
Η Γοργόνα, όπως σημειώνει ο κ. Σοφοκλέους, είναι ένα σύμβολο του εν γένει μείζονος ελληνισμού, (μητροπολιτικού και απόδημου), ένα σύμβολο που συνδέει εποχές, γενεές, κι ακόμα δύναται να συνδέει την ελληνική σκέψη όπως αυτή είχε συνδεθεί παλαιόθεν με την θάλασσα. «Έτσι, όπως η Γοργόνα του μύθου αναζητά μέσα στα πέλαγα τον αδελφό της, τον Μεγαλέξανδρο, έτσι και η ‘γιαπανική’ αναζητά με το βλέμμα στραμμένο στον κόλπο της Λεμεσού ένα νέο σύμβολο, ένα νέο μύθο για να ντύσει την νέα Λεμεσό, που την είδαμε να φτάνει σαν μια νέα Αφροδίτη επάνω στα κύματα, μόλις η πόλη μας έστρεψε και πάλι το βλέμμα της προς την θάλασσα κι όχι να βλέπει τα βουνά. Η Λεμεσός υπήρξε ανέκαθεν μια μεσογειακή, θαλασσινή πόλη, που της έλειπε το στοιχείο του νερού».
Πηγή: Offsite
