Ο Εναέριος δεν είναι απλώς πάρκινγκ και πρώην κατάληξη του τελεφερίκ που κατέβαινε από τον Αμίαντο. Υπήρξε πολλά περισσότερα, τα ίχνη των οποίων έχουν πια χαθεί.
Τα πρώτα χρόνια Αγγλοκρατίας, η Λεμεσός άρχισε να παίρνει άλλο αέρα. Τότε, ο Γεώργιος Β. Κυριακός, αποφάσισε να επενδύσει τα χρήματα που κέρδισε στο εξωτερικό για να υλοποιήσει το όραμά του για ένα σύγχρονο, πολυτελές ξενοδοχείο. Δεν είχε συνειδητοποιήσει, όμως, ότι η Λεμεσός, ένα χωριό με λίγες χιλιάδες κατοίκους τότε, ακόμα δε «σήκωνε» ξενοδοχείο 5 αστέρων.
Του στοίχισε 2 χιλιάδες λίρες για να το ολοκληρώσει, ποσό πολύ μεγάλο το 1890, όταν άρχισε να κτίζεται. Τα έπιπλα τα έφερε από την Αγγλία και τα σκεύη από την Αίγυπτο. Όμως, το ευρωπαϊκό και αριστοκρατικό ξενοδοχείο του κ. Κυριακού, το οποίο τότε βρισκόταν εκτός της πόλης, έκλεισε πολύ σύντομα τελικά και στο κτίριο μεταφέρθηκε το νοσοκομείο της πόλης, το 1900. Εκεί παρέμεινε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Στη συνέχεια στεγάστηκε εκεί το Δημοτικό Πτωχοκομείο και αργότερα, γύρω στο 1950, η Παιδική Στέγη, που λειτούργησε το 1945 στην οδό Σαλαμίνος. Τραγική ειρωνεία είναι το γεγονός ότι στο πτωχοκομείο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης, ενώ λίγα χρόνια πριν ήταν ανάμεσα στο προσωπικό του ξενοδοχείου.
Πιο άγνωστη είναι η χρήση του κτιρίου ως στέγη για 1 ομάδα προσκόπων, υπό την καθοδήγηση του Θεόδωρου Μελά και με αρχηγό τον Ανδρέα Γαβριηλίδη (τέως Δήμαρχο Γερμασόγειας) κατά την περίοδο 1963 — 1964, συγκεντρώνοντας πολλά παιδιά της περιοχής Νεαπόλεως. Εξίσου άγνωστη είναι και η σχέση του κτιρίου με το ίδρυμα «Άγιος Στέφανος» το οποίο εργάζεται για τη φροντίδα ατόμων με νοητική καθυστέρηση και φιλοξενήθηκε εκεί κατά την περίοδο 1969 — 1993.
Η περιοχή είναι βέβαια πιο γνωστή ως η κατάληξη του εναέριου σιδηροδρόμου που λειτούργησε από τις αρχές του 20ου αιώνα, μεταφέροντας μεταλλεύματα από το ορυχείο αμιάντου στο Τρόοδος, μέχρι την αποβάθρα της Λεμεσού. Αυτή η κατασκευή, άλλωστε, έδωσε και το όνομά της στην περιοχή. Στη δεκαετία του 1990 η οικοδομή κατεδαφίστηκε, μετά από χρόνια εγκατάλειψης. Έτσι, το πρώτο ξενοδοχείο της Λεμεσού πέρασε στην «αόρατη» ιστορία της πόλης, ενώ ο χώρος αποτελεί σήμερα σημείο κατατεθέν για υπαίθριες εκδηλώσεις, βόλτες για καφέ, σημείο συνάντησης με φίλους ή κλασική επιλογή για βουτιές το καλοκαίρι.
Πηγή: Μίμης Σοφοκλέους, Ιστορικό Αρχείο Λεμεσού
