Είπα να γράψω να μην γράψω, τελικά θα γράψω. Ναι είμαστε οι ποδοσφαιρικοί πρόσφυγες της Κύπρου. Αυτό είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και όποιος θέλει ας παρεξηγηθεί.
Αφου σημειώσω ότι η στάση της Ανόρθωσης για μη παραχώρηση του Αντώνης Παπαδόπουλος στον ΑΠΟΛΛΩΝΑ, είναι βεβαίως απαράδεκτη και δείχνει αγνωμοσύνη, θα συνεχίσω.
Πως είναι δυνατόν οι ομάδες της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας να “δκιακονούν” για να βρουν ένα γήπεδο να αγωνιστούν στην Ευρώπη;
Και πως οι ομάδες της Λεμεσού θα μπορούσαν να εκμεταλευτούν την έδρα τους στα Ευρωπαικά παιγνίδια, παίζοντας στο άγνωστο και αφιλόξενο ΓΣΠ.
Πέραν του αγωνιστικού είναι βέβαια και το οικονομικό. Η ζημιά πέρσι για την ΑΕΛ ήταν μεγάλη λόγω των παιγνιδιών στην Λευκωσία και όχι στην Λεμεσό.
Το ίδιο θα ζημιώσει φέτος και ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ και το ερωτηματικό είναι κατά πόσον εκεί στην πρωτεύουσα το αντιλαμβάνονται αυτό.
Δυο μέτρα και δυο σταθμά. Ζούμε πραγματικά σε μια χώρα όπου η δικαιοσύνη είναι ανύπαρκτη και όπου αυτοί που κλαίνε είναι πάντοτε και οι πιο προνομιούχοι.
Καλή τύχη απέναντι στην Νίκαια…
ο φούρπΟς…
