Αν πηγαίναμε στην λίρα όπως λένε κάποιοι ειδικοί θα τρώγαμε μια υποτίμηση ύψους από 40%-70%. Αυτό θα σήμαινε όπως λένε πάντοτε οι ειδικοί, πιο ακριβές εισαγωγές αγαθών, πιο ακριβό πετρέλαιο κλπ.
Τώρα που δεν πήγαμε στην λίρα τι;
Χάσαμε μέσα σε μια νύκτα με το κούρεμα το 40% του ΑΕΠ μας, καταστρέψαμε την εμπροσθοφυλακή της οικονομίας μας, τον τομέα των υπηρεσιών, ιδιαίτερα τον χρηματοοικονομικό τομέα, έκλεισε η μια εκ των δυο μεγάλων τραπεζών, η άλλη είναι μισοανοικτή, εφάαν μας οι καλαμαράδες τρείς τράπεζες εν μια νυκτί, ο συνεργατισμός έγινε δημόσια υπηρεσία, οι άνεργοι θα φτάσουν τους εκατόν χιλιάδες στο τέλος του χρόνου, οι φόροι μας τρέχουν από πίσω και βασικά τα βάσανα μας είναι ακόμη πίσω.
Αν πηγαίναμε λοιπόν στην λίρα τι;
Τι χειρότερο θα παθαίναμε από όσα πάθαμε και θα πάθουμε στην αγκαλιά των “αδελφών” μας Ευρωπαίων και της αγαπητής μας τρόικας; Τι θα σήμαινε η υποτίμηση του νομίσματος για έναν που θα εξακολουθούσε να είχε δουλειά έστω και με υποτιμημένη λίρα; Θα σήμαινε ένα κάποιο επίπεδο ζωής, από το επίπεδο φτώχιας που ζει σήμερα ένας άνεργος; Μάλλον θα σήμαινε. Τι θα γινόταν με τις τράπεζες; Δεν θα έχαναν την αξιοπιστία τους ενώ και για τους ξένους θα είμασταν πιο φτηνοί; Ίσως.
Το θέμα είναι σήμερα τι, τι κάνουμε τι;
Το σίγουρο είναι ότι το μνημόνιο και η τρόικα δεν προσφέρουν λύση. Παρά μόνο διάλυση και δυστυχώς πρώτιστα διάλυση του κοινωνικού ιστού της Κυπριακής κοινωνίας και της οικογένειας. Καθημερινά δεκάδες νέα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν μια κάποια εργασία. Για να νοιώσουν κάπως χρήσιμα, για να βρουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Αλλά δεν φεύγουν μόνο τα νέα παιδιά.
Φεύγουν πατεράδες, σύζυγοι, σπάζει η οικογένεια.
Μαθαίνω λοιπόν ότι μόνο στην Γαλλία θα φύγουν για να κτίσουν 4000 κατοικίες 500 συμπατριώτες μας. Η εταιρεία με έδρα την Λάρνακα προσλαμβάνει κτίστες, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους κλπ. 500 οικογένειες θα μείνουν χωρίς σύζυγο, χωρίς πατέρα για μερικά χρόνια γιατί αυτός θα είναι κάπου στην Γαλλία για 4500 ευρώ τον μήνα. Δεκάωρη εργασία έξι μέρες την εβδομάδα. Ή διαφορετικά ένα νέο είδος σκλαβιάς.
Τι λέγαμε για τους Ρουμάνους και τους Βούλγαρους, αυτά θα λένε τώρα για εμάς.
Αυτά λοιπόν. Εγώ δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, δεν έχω πάρει νόμπελ, ούτε κάν μάστερ δεν έχω αξιωθεί. Ζω ανάμεσα στον κόσμο, στους πολίτες, είμαι ένας απλός, ένας ανώνυμος, ένας αδαής, ένας πολύ στεναχωρεμένος και προβληματισμένος πολίτης της αγαπημένης μου πατρίδας της Κύπρου. Και σαν τέτοιος που είμαι δεν ξέρω πολλά. Αλλά καταλαβαίνω τον άνθρωπο πολύ καλά. Και οι ανθρώποι της Κύπρου δεν είναι πλέον καλά.
Υ.Γ. Είμαι φανατικός οπαδός του Ευρώ, αλλά όχι όσο το χρησιμοποιούν αυτοί που το κάνουν για να εξαθλιώνουν τους λαούς της Ευρώπης. Όσο συμβαίνει αυτό, ο μόνος τρόπος ένας λαός να ανακτήσει την ελευθερία του είναι να ξεφύγει από τα νύχια τους φεύγοντας από το Ευρώ. Δυστυχώς και το τονίζω το ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
economoΛΟΓΟΣ
…
