Η μέχρι στιγμής παρουσία της ΑΕΛ στο φετινό πρωτάθλημα, τα δεδομένα όπως είναι αυτή την στιγμή, η σφαλιάρα που δέχθηκε από την Ομόνοια και η προσπάθεια ενίσχυσης της όπως αυτή εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες, μας έφεραν στο μυαλό μας, θύμισες της εποχής του Αμπίτζε.
Για την ΑΕΛ τίποτα δεν χάθηκε, όμως και τίποτα δεν έχει κερδηθεί. Και τώρα είναι η κρισιμότερη καμπή για την φετινή χρονιά και χθες ήταν που θα έπρεπε να είχε ενισχυθεί. Άλλωστε από τον Οκτώβριο γνώριζαν για Ντεντέ και Αιρόζα και είμαστε στον Ιανουάριο και δεν είδαμε τίποτα.
Κατα τ΄άλλα, ο Τρύφωνος έκανε και πάλι το θαύμα του. Χωρίς δισταγμό σφύριξε ένα πέναλτυ φάντασμα και στέρησε από τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ, μια νίκη την οποία δικαιωματικά του άξιζε, στο παιγνίδι στο ΓΣΖ. Τι να πεις πέραν από το ότι ο συγκεκριμένος “στρατάρχης”, κλείνει σύντομα τα 45 του χρόνια.
Και ζήτω λοιπόν, γιατί αυτό θα σημάνει και την λήξη στην διαιτητική του καριέρα. Μια λήξη που θα φέρει προφανώς και μια έναρξη. Δηλαδή ο διαιτητής θα γίνει δυστυχώς παρατηρητής. Έτσι πάει το σύστημα και είναι αυτό το σύστημα το οποίο ποτέ η ΑΕΛ δεν θα μπορέσει να κερδίσει.
Είναι το σύστημα που θα αντιμετωπίσει τρείς φορές μέσα σε λίγες μέρες. Όπως λέμε ένα νόμισμα με δυο όψεις. Εδώ έχουμε ένα νόμισμα με πολλές όψεις. ΚΟΠ, Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ, στοιβαγμένοι μαζί και στις δυο όψεις, δημιουργούν αυτό το ακτύπητο σύστημα το οποίο διαμοιράζει τους τίτλους, μια σου, μια μου.
ο φούρπΟς …
