Περιδιαβάζοντας το κέντρο της πόλης μας, τους πεζοδρόμους και τις πλατείες, πραγματικά μου έρχεται το αίμα στο κεφάλι όταν βλέπω κάποιες χρήσεις κάποιων καταστημάτων αλλά και την στασιμότητα στην ανάπτυξη που επέφεραν οι αποφάσεις του δήμου Λεμεσού ιδιαίτερα αυτή του περασμένου Ιουλίου.
Δυστυχώς το κέντρο της πόλης μας υποφέρει από τα συμφέροντα και τις κοντόφθαλμες και χαττηρικές αποφάσεις οι οποίες εξυπηρετούν τα 5-10-20 άτομα. Το αποτέλεσμα είναι ότι από τον περασμένο Ιούλιο το μόνο που βλέπουμε να ανοίγει σε πεζόδρομους και πλατείες είναι περίπτερα και αποθήκες.
Κρίμα…
Κι΄όμως υπάρχει ελπίς. Υπάρχει ελπίδα γιατί βλέπουμε νεα παιδιά να προσπαθούν και να το παλεύουν. Όπως αυτά τα παιδιά που φτιάχνουν την παραλία μπροστά από τους “δίδυμους πύργους”. Κρεβατάκια και ομπρέλλες όπως αξίζουν στη πόλη μας. Κρεβατάκια και ομπρέλες όπως θα έπρεπε να είχαμε από καιρό.
Όπως αυτά που θα έπρεπε να βλέπαμε σε όλο το μήκος των είκοσι σχεδόν χιλιομέτρων της ακτογραμμής της Λεμεσού. Από την παραλία της Απλώστρας μέχρι και το Μεριντιέν. Κι΄όχι να βλέπουμε κρεβατάκια και ομπρέλλες κάποιων άλλων εποχών και παντός είδους χρωμάτων και παράξενων αισθητικών.
Έτσι…
Υ.Γ. Αν έχει ενοχλήσει ο μονόλογος μου απολογούμε. Σε μένα τα λέω. Αν δεν σας ενδιαφέρουν μην τα ακούτε, αν σας ενδιαφέρουν κάντε κι΄εσείς κάτι. Για την Λεμεσό μας, όχι για τίποτα άλλο. Την Λεμεσό που άλλαξε κι΄αλλάζει χάριν και στα όσα έχει κάνει ο Δήμος. Και έχει κάνει και καλά. Πολλά!
ο ΛΕΜΕΣ ιος…
