Όταν τελείωσα τις σπουδές μου το 2007 και επέστρεψα στο χωριό μου ήταν μια εποχή που το ΙΝΤΕRNET δεν είχε διαδοθεί τόσο έντονα όπως σήμερα. Όποιες πρωτοβουλίες υπήρχαν τότε που στόχευαν σε κοινωνικές αλλαγές και προβολή περιθωριοποιημένων ομάδων μπορούσαν να προβληθούν μόνο διαμέσου των “συμβατικών μέσων ενημέρωσης” (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες). Θά ‘λεγε κανείς ότι μέχρι πρότινος η τηλεόραση ήταν ο “Βασιλιάς των ΜΜΕ”.Σήμερα, ακόμα και άτομα που δεν είχαν τη δυνατότητα να τελειώσουν το σχολείο έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν INTERNET. Ή, τουλάχιστον, έχουν αυτή τη δυνατότητα σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι παλαιότερα. Βλέπουμε όμως κοινωνικές αλλαγές;Τις προάλλες ζήτησα από τους διοργανωτές του Cyprus LGBT Pride (και ίσως να είναι από τις λίγες εισηγήσεις που δεν μου αρνήθηκαν) να μου δώσουν μερικά διαφημιστικά φυλλάδια για το Pride. Μοίρασα αυτά τα φυλλάδια στα καφενεία του χωριού μου. Ξέρω όμως ότι θα πάω στο Pride και πάλι θα είμαι το μόνο άτομο από την Κοφίνου που παρευρίσκεται εκεί και ξέρω ότι θα με παρεξηγήσουν που πήγα ασυνόδευτος. Δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους τους ότι στο χωριό μου δεν βρέθηκε κανείς να με συνοδέψει, έστω να είχα έναν συνοδηγό μες τ’ αυτοκίνητο να με κρατάει ξύπνιο μη με παρει ο ύπνος στο τιμόνι, αφού το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου είναι χαλασμένο….
