Στα 1935, επί δημαρχίας Χρ. Χατζπαύλου, ολοκληρώθηκε η ανέγερση του κτιρίου των Δημοτικών Λουτρών που βρισκόταν νότια του παραλιακού δρόμου, ακριβώς απέναντι από το ΓΣΟ.
Στην ίδια θέση υπήρχε το πτωχοκομείο, κτισμένο το 1916 και ακόμη παλαιότερα η καραντίνα που η δημογεροντία της πόλης προχώρησε στην ανέγερση της μετά την επιδημία πανώλης στα 1812.
Η οικοδομή των Δημ. Λουτρών είχε σχήμα “Π” και η κύρια είσοδος βρισκόταν στην πρόσοψη, στην βόρεια πλευρά. Κοντά στην είσοδο ήταν το ταμείο ενώ απέναντι βρισκόταν το μηχανοστάσιο με τις υδραυλικές εγκαταστάσεις.
Στους λουτήρες με τις πορσελάνες, που βρίσκονταν στην ίδια πτέρυγα, παρείχετο άφθονο ζεστό νερό που τότε αποτελούσε προνόμιο λίγων σπιτιών της πόλης. Στις δύο άλλες, κάθετες, πτέρυγες υπήρχαν χωριστά τ’ αποδυτήρια των ανδρών και των γυναικών.
Τα πρώτα χρόνια μάλιστα της λειτουργίας των λουτρά είχαν διαφορετικό ωράριο για τους άνδρες και τις γυναίκες. Τα ευρωπαϊκά bain mixtes ήταν ακόμη ένα πολύ τολμηρό ενδεχόμενο για την κοινωνία της εποχής.
Τακτική ήταν η χρησιμοποίηση των λουτρών από τους ποδοσφαιριστές μετά τους αγώνες στο γειτονικό ΓΣΟ. Ήταν τότε το ποδόσφαιρο άθλημα αποκλειστικά και δεν είχε εξελιχθεί σε πεδίο εξάσκησης των γλωσσικών ιδιωμάτων του πεζοδρομίου.
Επί του δημάρχου Κώστα Παρτασίδη έγιναν κάποιες βελτιώσεις και επεκτάσεις των εγκαταστάσεων των Δημοτικών Λουτρών.
Τελικά το κτίριο δεν απέφυγε την κατεδάφιση στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα. Η ανάγκη της απρόσκοπτης θέας της θάλασσας από τον παραλιακό δρόμο οδήγησε στην σταδιακή κατεδάφιση όλων των παραλιακών κτιρίων.
Του Τάσου ΑνδρέουΠρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Λεμεσός στις 14.1.2000…
