***Mε αφορμή τις πυρκαγιές, η (πολύ) παιδική ‘χορωδία’ των παιδιών των εργαζομένων στο Cyprus University of Technology / Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου τα λέει σχεδόν τραγουδιστά.***
Κύπρος, Ιούνιος 2016.Οι φωτιές είναι παντού. Και δεν τις έβαλα εγώ.Δε φταίω. Δε θέλω να μεγαλώσω σε τόπο νεκρό.Για κάθε καμένο δέντρο θα φυτεψω αλλα δυο..
Σ´ένα δέντρο φουντωτό έπεσα να κοιμηθώΜα έπιασε φωτιά μεγάλη… θα τη βάλαν οι μεγάλοι.
Έτρεξα για να κρυφτώ να προλάβω να σωθώΜα ήτανε η γη στα δύο… χωρισμένη για ένα αστείο.
Σύνορα παντού και τείχη μου ορίζουνε την τύχηΚαίγεται η πλάση όλη κι άλλοι… γεμίζουν πορτοφόλι.
Δεν ξεχνώ τη μάνα γη, ένα σπίτι που μου αξίζειΣυ ξεχνάς πως είμαι εγώ, ένα… αγριολούλουδο που ανθίζειΚι όσα σπίτια και να χτίσεις όσα σύνορα σηκώνειςΌσα δέντρα και να κάψεις… από μένα δε γλυτώνεις.
Μού λεγαν για τις πατρίδες και τους ξένους τους κακούςΜα ξεχάσαν να μου πούνε… για της γης τους στεναγμούς
Το δάσος κλαίει όταν μαυρίζει και τον κόσμο τον χωρίζειη φωτιά που καίει τη φύση… τις πληγές μου ήρθε να ξύσει….
