Πέραν των δέκα αποβάθρων διέθετε η ευρύτερη Λεμεσός κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας, εξυπηρετώντας ιδιωτικά και δημόσια συμφέροντα.
Αποβάθρα δεν είναι απλώς ένας άψυχος διάδρομος από μέταλλο και ξύλο μέσα στη θάλασσα αλλά μια λεωφόρος προς την οικονομική και πολιτιστική ευημερία. Αποδεδειγμένα , αυτό αντιπροσώπευαν οι πολλές αποβάθρες για τη Λεμεσό.
Τη μείζονα σημασία των αποβάθρων στην ανάπτυξη της πόλης γνώριζαν καλά οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες. Με τον ερχομό τους στο νησί πρότειναν στην νεοσύστατη τότε διοίκηση της πόλης να αναλάβει το έργο της κατασκευής της αποβάθρας του Τελωνείου, γνωστή σήμερα ως Παλαιού Λιμανιού, και την αποβάθρα του Αμιάντου, γνωστή σήμερα ως Εναερίου.
Η τότε διοίκηση μη αντιλαμβανόμενη τα οφέλη της διαχείρισης τους και φυσικά λόγω έλλειψης τεχνολογίας και τεχνογνωσίας έδωσε αρνητική απάντηση. Έτσι η αγγλική διοίκηση προχώρησε το 1880 στη δημιουργία των δύο αυτών αποβάθρων.
Σήμερα, έχουν συντηρηθεί οι δύο υφιστάμενες από το Δήμο Λεμεσού και τροχοδρομείται η δημιουργία μιας καινούριας απέναντι από το ΓΣΟ η οποία θα συναντάται με το αθλητικό κέντρο μέσω μιας υπέργειας γέφυρας.
Η αποβάθρα του Παλαιού ΛιμανιούΗ σημαντικότερη αποβάθρα της πόλης αλλά και του νησιού ήταν αυτή του Παλαιού Λιμανιού ή του Τελωνείου, όπως ήταν γνωστή παλαιότερα. Η αποβάθρα αυτή που αντιστέκεται ακόμα στο χρόνο, ήταν ένα παράθυρο στον έξω κόσμο που χρησίμευε τόσο για την μεταφορά αγαθών όσο και ανθρώπων.
Με μήκος 600 πόδια και σιδηροτροχιές για μεταφορά φορτίων με μικρά βαγόνια ήταν το κύριο σημείο εισαγωγών και εξαγωγών. Η κύρια αποβάθρα διέθετε πλαϊνή σκάλα για την επιβίβαση και αποβίβαση ταξιδιωτών καθώς επίσης και αίθουσα επιβατών.
Η αποβάθρα του Εναερίου
Η μια από τις δύο διασωθέντες αποβάθρες είναι αυτή του Εναερίου ή του Αμιάντου. Ελάχιστοι νέοι σήμερα γνωρίζουν ότι η δημιουργία της συγκεκριμένης αποβάθρας είναι συνδεδεμένη με το μεταλλείο του Αμιάντου. Η ονομασία της οφείλεται στο γεγονός ότι το μετάλλευμα μεταφερόταν με βαγόνια που ταξίδευαν εναερίως από τον Αμίαντο με τερματικό προορισμό την αποβάθρα.
Εκεί τα μεταλλεύματα φορτώνονταν σε μαούνες όπου μεταφέρονταν στο αγκυροβολημένο πλοίο που βρισκόταν στα ανοιχτά της Λεμεσού. Σήμερα είναι σημείο αναφοράς των νέων της πόλης οι οποίοι την επιλέγουν για να κάνουν τις βουτιές τους, να ψαρέψουν ή απλά να απολαύσουν ένα κρύο καφεδάκι με φόντο την Μεσόγειο στην παρακείμενη καφετερία.
Aποβάθρα ΚαρνάγιουAποβάθρα ΦραγκοκλησιάςΜια μικρή ξύλινη αποβάθρα που φιλοξενούσε κυρίως ψαροκάικα και βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία της Φραγκοκλησιάς, εξού και το όνομά της. Οι νέοι της εποχής την επέλεγαν για να κάνουν τα μακροβούτια τους ώστε να δροσιστούν από τα καυτά καλοκαίρια του νησιού. Μεταξύ των νεαρών βρίσκονταν ενίοτε και κάποιες τολμηρές κοπέλες που αψηφούσαν τα κακεντρεχή σχόλια της τότε κλειστής κοινωνίας.
Ανάμεσα σε αυτήν του Εναερίου και σε αυτήν της Φραγκοκλησιάς βρισκόταν μια άλλη μικρή αποβάθρα η λεγόμενη Καρνάγιου. Συγκεκριμένα, βρισκόταν απέναντι από το σημερινό Δημόσιο Κήπο και εξυπηρετούσε αποκλειστικά της ανάγκες του καρνάγιου όπως για κατασκευές και συντηρήσεις καϊκιών.
Λόγω της καλπάζουσας επιχειρηματικής δραστηριότητας στην τότε Λεμεσό της Αγγλοκρατίας είχαν εγκριθεί μικρές αποβάθρες για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων με πιο γνωστές αυτή του Κεραμείου, ΚΕΟ και ΣΟΔΑΠ. Όλες διέκοψαν τη λειτουργία τους μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 60.
Aποβάθρα ΚοντινένταλΧρησίμευε για θρησκευτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ανήμερα του Κατακλυσμού πραγματοποιούνταν οι ναυτικοί αγώνες και παιχνίδια όπως αυτό του ολισθηρού ιστού. Επίσης στα Θεοφάνεια γινόταν και το έθιμο της βάφτισης του Σταυρού. Κατά την διάρκεια του χρόνου φιλοξενούσε κυρίως ψαροκάικα και κολυμβητές, ενώ αρκετά συχνά διοργανώνονταν και βαρκάδες.
Από τον Μιχάλη Κουμή – Περιοδικό StreetwiseΕυχαριστούμε για μια ακόμη φορά το περιοδικό – lemesos-blog…
