Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με τον θόρυβο που ξεσήκωσε η φιλοξενία μιας δικοινοτικής εκδήλωσης πολιτισμού στη Λεμεσό. Μια συναυλία, ένας χώρος, λίγες ώρες μουσικής και συνεργασίας ανάμεσα σε ανθρώπους που ζουν στο ίδιο νησί – κι όμως κάποιοι το αντιμετώπισαν σαν εθνικό σκάνδαλο.
Όταν μια συναυλία με σκοπό την ειρήνη, τη συνύπαρξη και τη μνήμη, δημιουργεί τέτοια αναστάτωση, τότε αναρωτιόμαστε: τελικά, τι ακριβώς φοβόμαστε; Μήπως ο διάλογος; Μήπως η επαφή; Μήπως η εικόνα μιας Λεμεσού που δεν είναι μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον;
Όχι, η εκδήλωση δεν «εξισώνει» θύτες και θύματα, όπως κατήγγειλαν κάποιοι. Ούτε πρόκειται για συνδιοργάνωση με ψευδο-δήμους, όπως επίσης ελέχθη. Ήταν μια απλή παραχώρηση αίθουσας – κάτι που γίνεται καθημερινά σε δεκάδες δήμους. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αν κάθε αίθουσα που φιλοξενεί ένα πολιτιστικό γεγονός απαιτεί ψηφοφορία, ας το πούμε ξεκάθαρα: δεν μας ενδιαφέρει η τέχνη, μας ενδιαφέρει ο έλεγχος.
Αντί να μας ενοχλεί η μουσική, ας μας ενοχλήσουν οι σιωπές. Αυτές που αφήνουν τη χώρα να διαιρείται στη συνείδηση των νεότερων γενιών. Ας μας ενοχλήσει η απουσία ειλικρινούς διαλόγου, όχι η ύπαρξή του.
Όσο για όσους σπεύδουν να εκδώσουν ανακοινώσεις για «παράνομες διοργανώσεις»… καλύτερα να αναπνεύσουν λίγο καθαρό πολιτικό αέρα. Η πόλη δεν κινδυνεύει από μια χορωδία. Κινδυνεύει από τη μισαλλοδοξία.
Γράφει: Ο Λεμέσιος
