Μια συζήτηση για τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο που πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ όσο άξιζε…

Ο φετινός χριστουγεννιάτικος στολισμός του Δημαρχείου Λεμεσού βρέθηκε στο επίκεντρο συζήτησης στα κοινωνικά δίκτυα, μετά την ανάρτηση του γνωστού ηθοποιού Κώστα Βήχα. Με χιούμορ παρατήρησε ότι το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο καρναβάλι, κάτι που πολλοί Λεμεσιανοί θα έβρισκαν μάλλον αναμενόμενο με βάση το στυλ της πόλης.

Ωστόσο, η συνέχεια στα σχόλια κάτω από την ανάρτηση έδειξε για ακόμη μια φορά πόσο εύκολα μπορεί να ξεφύγει μια συζήτηση. Από μια απλή κριτική για την αισθητική, αρκετοί χρήστες πέρασαν σε ιδιαίτερα φορτισμένες τοποθετήσεις περί «αλλοίωσης της παράδοσης», «αντιχριστιανικών προθέσεων» και «χαμένης ταυτότητας». Μερικοί μάλιστα συνέδεσαν τον στολισμό με θέματα που ξεπερνούν κατά πολύ το ζήτημα της διακόσμησης ενός δημοτικού κτιρίου.

Είναι φυσιολογικό ο στολισμός ενός δημόσιου χώρου να αρέσει σε κάποιους και να μην αρέσει σε άλλους. Αυτό ισχύει κάθε χρόνο. Εκείνο που φαίνεται να περισσεύει όμως, είναι οι υπερβολές. Τοποθετήσεις που δεν συμβάλλουν σε μια ουσιαστική συζήτηση για το πώς θέλουμε να στολίζεται η πόλη, αλλά απλώς δυναμιτίζουν το κλίμα.

Ορισμένες προτάσεις των σχολιαστών –όπως ένα μικρό δέντρο στον χώρο μπροστά από το Δημαρχείο ή πιο διακριτικά φώτα– είναι απολύτως λογικές και μπορούν να ληφθούν υπόψη. Άλλες όμως κινούνται σε ένα πλαίσιο που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί σοβαρά.

Η ουσία είναι ότι μιλάμε για έναν χριστουγεννιάτικο στολισμό, όχι για κάτι που καθορίζει την ταυτότητα της πόλης ή τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς τα Χριστούγεννα. Ας μην ξεχνάμε πως ο στόχος αυτών των ημερών είναι να δημιουργηθεί μια ζεστή και ευχάριστη ατμόσφαιρα για όλους, ανεξάρτητα από το προσωπικό γούστο.

Ο στολισμός είναι εκεί. Ας τον δούμε με καλή διάθεση και, όπου χρειάζεται βελτίωση, ας την προτείνουμε ψύχραιμα. Οι υπερβολές δεν βοηθούν κανέναν.

Αν μας ενοχλούν λίγα δώρα και κορδέλες, ίσως το πρόβλημα δεν είναι τα στολίδια… αλλά η διάθεση με την οποία τα κοιτάμε.

Η πόλη στολίστηκε.
Ας στολιστούμε κι εμείς με λίγη ψυχραιμία και αγάπη…