Ο γιατρός Νίκος Ζάμπογλου μιλά για τα παιδικά του χρόνια στη Λεμεσό και για τη σχέση του με το ποδόσφαιρο και τον Άρη Λεμεσού…
Απόσπασμα από τη μεγάλη συνέντευξη του Νίκου Ζάμπογλου στο CyTalks
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη-πορτρέτο του Νίκου Ζάμπογλου ΕΔΩ:
Cy talks: Οι ειδικοί λένε ότι τα παιδικά μας χρόνια στιγματίζουν, ενίοτε καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή μας. Ποια τα βιώματα του μικρού Νικολάκη; Που έζησε, σε ποιο περιβάλλον, πως περνούσαν οι μέρες και τα πρώτα χρόνια χρόνια της ζωής του;
– Μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά στο κέντρο της Λεμεσού σε μια αστική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, ο οποίος ήρθε στην Κύπρο σε ηλικία 7 ετών. Με την σκληρή δουλειά του κατάφερε να δημιουργήσει μια ικανοποιητική οικονομική επιφάνεια, προσφέροντας στην οικογένεια του ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο διαβίωσης. Όμως στη γειτονιά όλοι μας είμαστε το ίδιο, τα παιδιά δεν ξεχωρίζαμε το ένα από το άλλο. Μαζευόμαστε όλα, 40 – 50 παιδιά, στην Α Αστική και παίζαμε διάφορα παιχνίδια, κυρίως ποδόσφαιρο. Τότε τα σχολεία ήταν ανοικτά για παιχνίδι τ απογεύματα, όχι όπως τώρα που τα έχουν κλείσει με κάγκελα και συρματοπλέγματα, κάτι που για μένα είναι απαράδεκτο. Τα παιδιά έχουν ανάγκη το παιχνίδι στη γειτονιά τους, στο δικό τους περιβάλλον. Αυτό τα βοηθά να έχουν μια φυσιολογική συμπεριφορά και ν αναπτύξουν τις απαραίτητες κοινωνικές ευαισθησίες, όπως έγινε μαζί μας τη δεκαετία του 50. Σήμερα δυστυχώς χάσαμε την αίσθηση της ομαδικότητας, του ομαδικού παιχνιδιού, δεν υπάρχουν οι αλάνες, η αυλή του σχολείου, η χαρά του παιχνιδιού στη γειτονιά. Θυμάμαι όταν εμείς είμαστε παιδιά περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να πάρουμε καμιά μπάλα ως δώρο και μ αυτήν να ξεσηκώσουμε όλη τη γειτονιά. Αλίμονο σε όποιο δεν μοιραζόταν το δώρο του με τους άλλους… Έτσι μάθαμε να επικοινωνούμε και να λειτουργούμε ως κοινωνικά όντα, αναπτύσσοντας παράλληλα αυτό που ονομάζουμε κοινωνική ευθύνη. Νομίζω ότι η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης είναι ένα χαρακτηριστικό που κάνει τη δική μου γενιά να ξεχωρίζει. Ειλικρινά σας λέω ότι με τον ατομικισμό που υπάρχει σήμερα πολύ φοβάμαι ότι οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν και δεν θα αντιλαμβάνονται καν τι σημαίνει κοινωνική ευθύνη..
Cy talks: Στο πατρικό σπίτι εκτός από τις καραμέλες του παππού υπήρχε και το άρωμα της Μικρας Ασίας; Νιώθετε πραγματικά οι ρίζες σας να βρίσκονται κάπου εκεί στη Μερσίνα;
– Η σύνδεση με την κουλτούρα της Μικράς Ασίας γινόταν μέσω της γιαγιάς. Η γιαγιά η Δέσποινα ήταν αυτή που μας μαγείρευε τις νοστιμιές και τα γλυκά της Μερσίνας, αυτή ήταν που μας γνώρισε με τη μικρασιάτικη κουζίνα. Από μικροί είχαμε συνήθεια να πηγαίνουμε στο σπίτι της γιαγιάς ακόμη και για καφέ, κάτι που στις οικογένειες των ντόπιων δεν υπήρχε. Επίσης, όπως συμβαίνει και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, ανάμεσα στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας υπήρχε ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης. Για παράδειγμα ο Μικρασιάτης ψώνιζε από Μικρασιάτη, και με κάθε τρόπο ο ένας στήριζε τον άλλο, τον δικό του άνθρωπο…
Cy talks: Κάποιος μου είπε οτι υπό προϋποθέσεις θα μπορούσατε να σταδιοδρομήσετε και ως ποδοσφαιριστής. Αν δεν πήγαινε Γερμανία μ’ ανέφερε, το όνομα του Ζάμπογλου θα ήταν δίπλα απ αυτά του Κισσονέργη, του Παμπουλή, του Καϊάφα και του Αγιομαμίτη. Ήσασταν όντως τόσο καλός;
– Εδώ υπάρχει μια δόση υπερβολής. Ήμουν όντως καλός χειριστής της μπάλας, αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο. Όταν πήγα Γερμανία συνέχισα το ποδόσφαιρο παίζοντας στην ομάδα του Άαχεν, αλλά δεν ήμουν εκείνο το ταλέντο που θα έκανε τη διαφορά. Άρα ο Άρης Λεμεσού δεν στερήθηκε ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή. Κέρδισε όμως έναν παθιασμένο οπαδό που φωνάζει μαζί με τους άλλους 299 από τη θέση πλέον του…εν αποστρατεία ταξίαρχου!
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη-πορτρέτο του Νίκου Ζάμπογλου ΕΔΩ:
