Για όσους οδηγούν στη Λεμεσό θα πρέπει να ξέρουν πως εδώ ο οδικός χάρτης δεν ισχύει.
Αντιθέτως οι οδηγοί και οι πολίτες κατατοπίζονται με τη χρήση διαφόρων σημάτων και συμβόλων κυρίως χρησιμοποιώντας ονόματα ή προσδίδοντας παρατσούκλια σε σημαντικά ενδεικτικά σημεία για καθοδήγηση.
Η λεωφόρος Μακάριου αποτελεί τον κεντρικό άξονα της Λεμεσού και πάνω σε αυτήν βρίσκονται μερικά από τα πιο σημαντικά.. ή αλλιώς κατατοπιστικά σημεία κατεύθυνσης της πόλης.
Φώτα του Σιμιλλίδη – Η υπεραγορά που άφησε εποχή
Όταν πρωτο-λειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η υπεραγορά Σιμιλλίδη ήταν μια από τις μεγαλύτερες της Κύπρου. Αποτέλεσε στα σέβεντις, το αντίπαλο δέος της ΕΣΕΛ. Ο ιδιοκτήτης της ήταν ο Ιωάννης Σιμιλλίδης. Παλιός αυτοδημιούργητος έμπορας της περιοχής της δημοτικής αγοράς, διέβλεψε τις προοπτικές που διανοίγονταν μπροστά του και άδραξε την ευκαιρία. Η υπεραγορά, βρισκόταν στην διασταύρωση της λεωφόρου Μακαρίου με την οδό Γιαν Σιμπέλιους. Ο δρόμος φυσικά τότε όπως ανάφερε στον «Π» ο μοναχογιός του έμπορα, Ρίκκος Σιμιλλίδης, ήταν πολύ πιο στενός και η γύρω περιοχή αραιοκατοικημένη. Όταν ο διορατικός έμπορας εκμυστηρεύτηκε στη σύζυγο του Φλωρεντία της προθέσεις του, αυτή του αποκρίθηκε «θα πας να ανοίξεις μαγαζί στα κατσάβραχα»;
Η επιτυχία όμως ήρθε νωρίς και η φήμη της δεν άργησε να εξαπλωθεί ανά το παγκύπριο, καθώς διέθετε πληθώρα προϊόντων, πολλά εκ των οποίων εισάγονταν από την Αγγλία. Στον πρώτο όροφο του κτιρίου, άνοιξε στα 1965 το Elysee, ένα από τα πρώτα μοδάτα καφέ της Λεμεσού και στο roof garden, εστιατόριο. Σύντομα η υπεραγορά έδωσε το όνομά της, στα φώτα τροχαίας που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Η λειτουργία της υπεραγοράς τερματίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ωστόσο το τοπωνύμιο διατηρείται μέχρι τις μέρες μας. Το κτίριο υπάρχει ακόμη και στο ισόγείο του, σήμερα λειτουργεί κατάστημα πώλησης αθλητικών ειδών. Ο Ιωάννης Σιμιλλίδης απεβίωσε το 2004.
Φώτα του Αρι-Ελ
Προς μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύψαμε, ότι η ονομασία του κινηματογράφου ΑΡΙΕΛ που έδωσε το όνομα του και στα παρακείμενα φώτα τροχαίας, στη διασταύρωση των λεωφόρων Μακαρίου και Αγίας Ζώνης, δεν υιοθετήθηκε από το όνομα κάποιας ξενόφερτης μάρκας, αλλά αποτελεί την ένωση των πρώτων αρχικών, δυο ονομάτων. Αυτά του Αριστοτέλη και Ελένης Πολεμίτου, ιδιοκτήτων του κινηματογράφου. Το ζεύγος που ασχολείτο με τη διαχείριση κινηματογραφικών αιθουσών, διατηρούσε ακόμη ένα κινηματογράφο στο κέντρο της Λεμεσού, τον γνωστό ΡΕΚΑΛ. Ο κινηματογράφος ΑΡΙΕΛ λειτούργησε γύρω στο 1966 και αποτελείτο από δύο αίθουσες, μια χειμερινή (σήμερα Αποθήκες Σταυράκη) και μια θερινή. Έβαλε λουκέτο στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Φώτα του Cafe Paris (Επαμεινώνδα)
Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία τα «Φώτα του Καφέ Παρί», είναι γνωστά ως «Τα Φώτα του Επαμεινώνδα». Ο Επαμεινώνδας ήταν ο ιδιοκτήτης του εξοχικού κέντρου, που προϋπήρχε στην συμβολή της λεωφόρου Μακαρίου με την Αγίας Φυλάξεως, απέναντι από τα Λανίτεια από το 1950. Το κέντρο είχε μεγάλη πλακόστρωτη αυλή με περιστύλιο και λουλούδια. Όταν άνοιγε ο καιρός, ο ιδιοκτήτης έβγαζε τραπεζάκια έξω και σέρβιρε καφέδες και γλυκίσματα την ημέρα και το βράδυ, σπαρτιάτικους μεζέδες, κονιάκ και μπίρα. Από τα μεγάφωνα έπαιζε μουσική, ενώ ενίοτε φιλοξενούσε ορχήστρες. Το κέντρο του Επαμεινώνδα κατεδαφίστηκε γύρω στο 1964, για να το διαδεχθεί λίγα χρόνια αργότερα (το 1972) το Καφέ Παρί. Το πασίγνωστο καφέ που μεσουράνησε την δεκαετία του 1970 διηύθυνε ο ανιψιός του Επαμεινώνδα, ο γνωστός ηθοποιός, Γιώργος Ζένιος. Το καφέ έβαλε λουκέτο το 1985 και σήμερα ούτε το κτίριο υπάρχει, ούτε ο τεράστιος ευκάλυπτος που δέσποζε έξω από το καφέ.
Τα φώτα του Φούη
Η φήμη του καταστήματος πώλησης αυτοκινήτων Φούη ήταν τόσο μεγάλη, που παρά το γεγονός ότι δεν βρισκόταν ακριβώς πάνω την διασταύρωση της Μακαρίου με την οδό Γεωργίου Αβέρωφ, έδωσε το όνομα του, στα φώτα τροχαίας που εγκαταστάθηκαν εκεί. Το κατάστημα λειτουργεί μέχρι σήμερα στο ίδιο σημείο από τα τέλη της δεκατείας του 1960.
Φώτα Μοδίτη
Ο Μοδίτης ήταν ο διαχειριστής του δημοτικού περιπτέρου που υπήρχε μέχρι πρότινος, στο σημείο όπου συναντώνται οι λεωφόροι Μακαρίου, Πάφου και Μισιαούλη και Καβάζογλου, διπλά από το εργοστάσιο της Προβίτα. Από το σημείο εκείνο ξεκινούσε κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου το στρατιωτικό αεροδρόμιο που εκτεινόταν, από το σταθμό λεωφορείων της Εταιρείας Ευστάθιος Κυριάκου, μέχρι τις πρώην κεντρικές αποθήκες της εταιρείας Λανίτη. Το περίπτερο λειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και για πολλά χρόνια με την ίδια ονομασία. Ονομασία που διατήρησε και μετά την υπενοικίαση του τα τελευταία χρόνια σε τρίτους, πριν κατεδαφιστεί και αυτό, για σκοπούς διαπλάτυνσης του δρόμου.
