ΤΟ ΣΠΙΤΙ TOY ΠΡΟΞΕΝΟΥ
Από το βιβλίο του Τάσου Ανδρέου «Λεμεσός αναδρομή μνήμης»To σπίτι του Προξένου είναι το μοναδικό παλαιό σπίτι, που εξακολουθεί ν’ αντιστέκεται στην “αξιοποίηση”, σ’ αυτήν την πυκνοδομημένη περιοχή του παραλιακού μετώπου της πόλης.
Το ισόγειο του διώροφου κτηρίου, πριν την μετατροπή του σε κατοικία, ήταν μεγάλη αποθήκη κρασιών. Κάποιοι χώροι, που περιβάλλουν την εσωτερική αυλή με την πλούσια βλάστηση, διατηρούν ακόμη τις θέσεις των πιθαριών και το αυθεντικό βοτσαλωτό δάπεδο. Στο σαλόνι του αρχοντικού βρίσκονται τα πορτραίτα των προγόνων, έργα του Μιχαήλ Κουφού, του ζωγράφου των τεσσάρων Ευαγγελιστών της Αγίας Νάπας, που καταστράφηκαν από χέρια βέβηλα.
Δύο φορές τον χρόνο, παλαιότερα, ήταν καθιερωμένη η προσφορά δωρεάν γεύματος στους απόρους της πόλης από τον ιδιοκτήτη της κατοικίας, τον πρόξενο της Ισπανίας Λεωνίδα Κ. Παπαδόπουλο. Η οδός Ιερουσαλήμ γέμιζε τότε, από τους απόκληρους της ζωής, που ανέ¬μεναν ν’ απολαύσουν το ψητό κρέας, την Κυριακή του Πάσχα, και την άφθονη φασολάδα ανήμερα της γιορτής του Σωτήρος, που είναι ημέρα νηστείας.
Μια σημαντική στιγμή της ιστορίας του κτηρίου ήταν η επίσκεψη του βασιλιά της Χεζάζης (περιοχή σήμερα της Σαουδαραβίας), γεγονός, που τάραξε την καθημερινότητα της μικρής τότε πόλης. Ο πρόξενος, σωστός οικοδεσπότης, έκανε όλες τις διευθετήσεις, προετοιμάζοντας ακόμη και τον κατάλληλο χώρο για την προσευχή του μουσουλμάνου βασιλιά.
Στην φωτογραφία, το “σπίτι του Προξένου” συντροφεύεται ακόμη από τηνπαρόμοια οικοδομή, σήμερα κατεδαφισμένη, της οικογένειας Ιωαννίδη. Ο Βίκτωρ Ιωαννίδης, μέλος της οικογένειας, πολλές φορές μετέφερε στο χαρτί, με πεννάκι ή τέμπερα, τα δίδυμα σπίτια, με φόντο την Φραγκοκκλησιά.
Ο φωτογραφικός φακός, εκείνη την χειμωνιάτικη μέρα του ’60, αποτύπωσε την θριαμβευτική εμφάνιση του ήλιου, μετά την δυνατή βροχή.
Πάνω στο τρίκυκλο απαθανατίστηκε ο Πάγκαλος, ενώ οι καλογριές κατευθύνονταν προς το μοναστήρι των Φραγκισκανών. Στον τοίχο της κατοικίας του προξένου διακρίνονται τα μεταγενέστερα συνθήματα της ηρωικής εποχής του απελευθερωτικού αγώνα: “τιμή και δόξα στα αθάνατα παλλικάρια”. Στα παλλικάρια που θυσιάστηκαν στην αγχόνη, αλλά και στ’ άλλα που παρέμειναν σεμνοί πατριώτες, περιφρονώντας το βόλεμα και τις επετειακές μεγαλοστομίες.
Απόσπασμα απο το βιβλίο της Ισμήνης Καλλιπέτη “Παιδικές και νεανικές αναμνήσεις”
Ο γάμος του Υποπρόξενου με την Πολυξένην
Το σπίτι του Πρόξενου…
