Να γίνει μια γλάστρα τηλεπερσόνα ή το πολύ να λέει τις ειδήσεις. Να φορεί από πάνω κοστούμι και από κάτω τις παντόφλες της γιαγιάς, έτοιμος – μόλις πέσει το σύνθημα για τέλος- να καληνυχτίσει άρον άρον συναδέλφους και κανάλι, να χωθεί στο αυτοκίνητο και μετά να κουκουλωθεί στο κρεβάτι.
Αυτός έγινε δημοσιογράφος για το ρεπορτάζ στο πεζοδρόμιο. Να είναι μέσα στην είδηση την ώρα που γεννιέται μέσα στον δρόμο, κάτω από τραπέζια, σε κλειστά κυκλώματα, σε λιοπύρι και καταρρακτώδεις βροχές. Την ώρα που άγγιζε το ζεστό χαρτί του τυπογραφείου, το πρώτο φύλλο της εφημερίδας στα χέρια του, ήταν σαν ηδονή, σαν την πρώτη φορά που χώθηκε στον κόλπο της συμμαθήτριάς του στο Λύκειο. Γι αυτό το πρώτο πρώτο άγγιγμα, όταν ξέρεις πως αυτό το αγγίζεις πρώτος πρώτος εσύ.
Ναι. Τέτοιος δημοσιογράφος ήθελε να γίνει. Μα δεν έγινε.
Σήμερα ένας μετά τον άλλο οι συνάδελφοί του απολύονται. Κι αυτός πρέπει να γράψει για την ψευδο-ανάπτυξη των ελεύθερων περιοχών. Και την ψευδο-απομόνωση των κατεχομένων. Ο Αρχιεπίσκοπος έχει την τάδε άποψη για το κυπριακό και πρέπει να βγει πρώτο θέμα. Ελληνικά f16 εορτάζουν την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας (!) κι αυτός πρέπει να περιγράψει την παρέλαση με ρίγη συγκίνησης. Στην Κύπρο του 2017 οι Ελληνοκύπριοι ΔΕΝ θέλουν εγγυήσεις, τσακώνονται οι φιλοξενούμενοί του στο πάνελ της εκπομπής αν με το έγγραφο εφαρμογής της λύσης στο Κραντ Μοντανά αποχωριζόμασταν μια για πάντα τις εγγυήτριες δυνάμεις, αλλά συγκινούνται από την απόφαση για την παρουσία των ελληνικών f16!
Ναι. Ήθελε να γίνει ο Ρομπέν των δασών της δημοσιογραφίας. Να γράφει για να πολεμά με την πένα του υπέρ των φτωχών και αποκλεισμένων κοινωνικά ομάδων. Ή έστω ένας Ηρακλής Πουαρό. Να αποκαλύπτει σκάνδαλα και να φωτίζει την αλήθεια των πραγμάτων.
Μα δεν έγινε. Έγινε ένας “φιλελεύθερος” δημοσιογράφος. Αποκαλύπτει σκάνδαλα για εξοχικά ηγετών που δεν είναι επαύλεις αλλά τελικά … μεταλλικές κατασκευές ευρώ με λίγα μηδενικά . Αποκαλύπτει “νέες” στρατηγικές που επιστρέφουν την ανθρωπότητα και το νησί ολόκληρο σε βάθη ρατσιστικού Μεσαίωνα και πολιτικών αδιεξόδων. Κλείνει τα μάτια στη δράση και στα λόγια μετόχων της φιλελεύθερης εφημερίδας που δουλεύει και κρίνει μόνο τις ατασθαλίες των υπολοίπων.
Κι όταν έρχεται η νύχτα και πρέπει να κοιμηθεί και κλείνει τα μάτια … σκέφτεται ένα αγοράκι μικρό μικρό που κάποτε είδε στον ύπνο του ένα όνειρο θερινής νυκτός. Πως πολεμούσε τους κακούς και ήταν ένας “φιλελεύθερος” δημοσιογράφος.
Γράφει: Κυριακή Στυλιανού
