Η Λεμεσός ανέκαθεν ήταν μια πόλη με ζωή. Το λιμάνι και το εμπόριο αποτελούσαν τις κύριες πηγές οικονομικής ζωής της πόλης. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν όλα ρόδινα για όλους. Οι οικονομικές δυσκολίες και η δύσκολη βιωσιμότητα αποτέλεσαν πηγή έξαρσης της πορνείας στο κέντρο της πόλης. Το φαινόμενο αυτό παρατήρησε μεγάλη αύξηση με την έλευση των Άγγλων ναυτικών και στρατιωτικών όπως αναφέρει στο βιβλίο του “Κύπρις” ο λεμεσιανός Γεώργιος Φραγκούδης.
Παρά τα όσα αναφέρονται η Λεμεσός ήταν παράλληλα η πρώτη πόλη της Κύπρου η οποία ίδρυσε νοσοκομείο αφροδίσιων νοσημάτων όπου γίνονταν οι απαραίτητοι έλεγχοι και παρείχαν την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Σύμφωνα με τον Κώστα Πιλαβάκη στο βιβλίο του «Η Λεμεσός σε άλλους καιρούς» αναφέρει πως και άλλες πόλεις της Κύπρου είχαν έξαρση στο φαινόμενο της πορνείας, παρ’ όλα αυτά όμως η Λεμεσός δεχόταν διαρκώς φτωχούς όχι μόνο από την επαρχία της αλλά οι περισσότερες προέρχονταν από το εξωτερικό, άλλες επαρχίες της Λεμεσού και από την επαρχία Πάφου. Κατοικούσαν κυρίως στην πλατεία Κκεσογλουδιών (σήμερα πλατεία Ηρώων), υπήρχε όμως και οίκος ανοχής στην οδό Γλάδστωνος (όπου σήμερα ο θερινός κινηματογράφος ΕΛΛΑΣ)
Το φαινόμενο της πορνείας άρχισε να ενοχλεί τους κατοίκους της πόλης και με αιτήσεις τους στον Δήμο και την κυβέρνηση ζητούσαν πάταξη της δραστηριότητας. Στις 21 Αυγούστου 1914 σε δημοσίευμα της εφημερίδας ΣΑΛΠΙΓΞ γίνεται ανακοίνωση για λήψη μέτρων από την αστυνομία και το κοινό ενημερώνεται για τις προσπάθειες των αρχών για εκδίωξη των “ελαφρών ηθών γυναικών” από το κέντρο της πόλης.
Πρόσωπα της εποχής αποτέλεσαν η Λίζα, η ΑDΑ και η Χρισταλλένη. Από τις άλλες, τις «κοινές», ονομαστές ήταν η Ασπασία, η Φροσκού, η Φάνη, η Μαρίκα (από την Πόλη,) η Αναστασία η Κολοσσιατού, η Άννα η Καρπασιτού, οι αδελφές Δέσποινα και Μυριάνθη από τη Σκάλα και μερικές Τουρκάλες – η Λαϊκκά, η Κεζιμπά. κ.ά. Επίσκεψη σ’ αυτές πληρωνόταν από τρία ως πέντε σελίνια.
Με πληροφορίες από LimassolInHistory
