Θα παραμείνω στο θέμα που με πονεί, όπως λέμε. Την ούτω καλούμενη ανάπλαση του κέντρου της Λεμεσού μας. Την περίμενα 50 χρόνια τώρα. Από την μέρα που εγγενήθηκα.
Κι’ αυτά που θωρώ, ιδιαίτερα στην Ανεξαρτησίας, κάμνουν με να πονώ την καρδία μου.
Έγινε το πρώτο κομμάτι από την Αθηνών και κάτω και τι έγινε δηλαδή; Έγινε ένας δρόμος όπου ο καθένας ξαπολά το αυτοκίνητο του και ουσιαστικά είναι ένα parking στην μέση του εμπορικού δρόμου της Λεμεσού.
Είπαν ότι πιο πάνω θα γίνει καλύτερα. Θα μπει πλακόστρωτο, θα μεγαλώσουν τα πεζοδρόμια και ίσως στο μέλλον γίνει πεζόδρομος, αν κάποτε η Κύπρος πάει στο φεγγάρι.
Ο δρόμος λοιπόν, το κομμάτι από την Αθηνών προς τα πάνω, εππατσιαρίστηκεν και έκλεισε από τις τρύπες για να δουλέψουν τα μαγαζιά το Πάσχα. Την Δευτέρα ο δρόμος θα κλείσει και πάλι και οι λάκκοι θα ανοίξουν και πάλι.
Με το ππατσιάρισμα του δρόμου εφάνηκε και ο σχεδιασμός του. Για μια ακόμη φορά, πρώτιστη σημασία τούτων που τον εσχεδίασαν, η εξυπηρέτηση των αυτοκινήτων.
Κι΄επιτέλους έλεος ρε παιδιά. Όχι μόνο δεν πλάτυναν το πεζοδρόμιο, αλλά έκαμαν και θέση για στάθμευση τεσσάρων αυτοκινήτων. Έλεος θα πω και πάλι. Μα καταλαβαίνουν τι κάνουν; Ταξιδεύουν, βλέπουν τηλεόραση, μπαίνουν στο internet;
Και στους πρώτους που κάνουν κακό, αυτοί οι κακόγουστοι σχεδιαστές, είναι οι καταστηματάρχες. Οι οποίοι επιτέλους, ας “εξεγερθούν”.
Ο ΛΕΜΕΣΙΟΣ …
