Τα όσα συμβαίνουν ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες αλλά και συνεχώς τα τελευταία χρόνια στο θέμα του δημόσιου πανεπιστημίου της πόλης μας, είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να αγγίξει όλη την Λεμεσιανή κοινωνία αλλά και να το αγγίξουν όλοι οι Λεμεσιανοί “άρχοντες”.
Το θέμα του ΤΕΠΑΚ θα έπρεπε να ήταν και θα πρέπει να γίνει προσωπικό θέμα του καθενός μας, όσων ζούμε και όσων αγαπούμε την πόλη μας. Γιατί το ΤΕΠΑΚ είναι μια κλασική περίπτωση για το πως η Κυπριακή πολιτεία αντιλαμβάνετε και αντιμετωπίζει την Λεμεσό.
Με λίγα λόγια θα σας θυμίσω ότι από την μέρα ίδρυσης τους το ΤΕΠΑΚ είχε κυνηγηθεί τόσο από το βαθύ κράτος της πρωτεύσουας όσο κι΄από τις μεγάλες δυνάμεις που προστάτεψαν και συνεχίζουν να προστατεύουν και να ενισχύουν το Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Το άλλο δημόσιο Πανεπιστήμιο του τόπου το οποίο είδε την ίδρυση του ΤΕΠΑΚ σαν απειλή. Το είδε από την αρχή ανταγωνιστικά και γι΄αυτό έτρεξε αφου του το επέτρεψε το κράτος να δημιουργήσει την σχολή Μηχανικών κι΄ενω είχε ιδρυθεί Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο.
Μια σχολή που μέχρι σήμερα παίρνει περισσότερη στήριξη και ενισχύσεις από το κράτος σε βάρος της ίδιας σχολής του Τεχνολογικού Πανεπιστήμιου την οποία προκλητικά το Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας ζητά πίσω από κλειστές πόρτες να ενταχθεί στην δική του σχολή.
Μετά από αυτό ήλθαν και έγιναν τα γνωστά όταν και πάλι το Πανεπιστήμιο Κύπρου χρησιμοποιώντας σαν Δούρρειους Ίππους πρώην καθηγητές του ΑΤΙ που χρειάστηκε να ταξιδεύουν στην Λεμεσό, να προσπαθεί να “κλέψει” και το τμήμα νοσηλευτικής. Το μεγαλύτερο τμήμα στο ΤΕΠΑΚ.
Και πως το προσπαθούσαν αυτό; Κατ΄αρχάς έλεγαν στους φοιτητές ότι δεν θα αναγωριζόταν τάχατες το πτυχίο του ΤΕΠΑΚ, είχαν κυκλοφορήσει και φυλλάδιο με αυτό. Μετά κτυπούσαν το ΤΕΠΑΚ εκεί που πονεί λέγοντας στους φοιτητές, μα πως ανέχεστε να κάνετε μαθήματα εδώ κι΄εκεί.
Τέλοσπαντων δεν πέρασε ούτε κι΄αυτό αν και το θέμα με τα μαθήματα του εδώ κι΄εκεί, τα μαθήματα ακόμη και στις σκάλες, σε υπαίθριους χώρους, είναι ναι φαινόμενα που μπορεί κάποιος να συναντήσει στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο που εδρεύει στην Λεμεσό.
Κι΄αυτό γιατί η πολιτεία δεν νοιάστηκε. Δεν νοιάζεται και είναι προφανές ότι βλέπει το ΤΕΠΑΚ σαν βαρίδι, σαν πρόβλημα, σαν κάτι που θα ήταν με χαρά αν μπορούσε να το κάνει να το απαλλαχθεί. Και το λέω αυτό έχοντας επίγνωση της λέξης “απαλλαχθεί”.
Βεβαίως για την επέκταση του ΤΕΠΑΚ στον Β’ πόλο επέκτασης του όπου με βάση τα σχέδια που είχαν γίνει θα εδημιουργείτο μια Πανεπιστημιούπολη στο κέντρο της Λεμεσού, στους χώρους του Παλιού Νοσοκομείου, της Τεχνικής Σχολής και του Αστυνομικού Σταθμού, ούτε λόγος.
Αυτό δεν θα ήταν απλά ένα έργο για το Πανεπιστήμιο αλλά ένα έργο για την Κοινωνία, την πόλη της Λεμεσού, για ολόκληρη την Κύπρο. Ένα έργο που σίγουρα πληρεί σήμερα όλα αυτά που θεωρούνται σαν κριτήρια για έργα ώριμα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην επανκκίνηση της οικονομίας.
Ωστόσο για το έργο αυτό ούτε λόγος. Εδώ η υποτίθετε υπο ίδρυσην Σχολή Καλών Τεχνών εκλιπαρεί για ένα γραφείο το οποίο όμως το κράτος επικαλούμενο την οικονομική κρίση φαίνεται να αρνείται να της παραχωρήσει, όπως βεβαίως και το κατάλληλο ακαδημαικό προσωπικό.
Ταυτόχρονα το κράτος αποφασίζει πριν λίγους μήνες την δημιουργία σχολών του Πανεπιστημίου Κύπρου στην Λάρνακα, σχολών τις οποίες ετοίμαζε το τεχνολογικό πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια όπως αυτές για τα θέματα υδρογονανθράκων αλλά και της φαρμακευτικής. Κι΄αυτό είναι άλλο ένα κτύπημα στο ΤΕΠΑΚ.
Και φτάσαμε στο σήμερα όπου βλέπουμε πακτωλό εκατομμυρίων να παραχωρούνται από ή δια μέσου του κράτους στο Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας για έργα περαιτέρω ανάπτυξης της υπερσύγχρονης πανεπιστημιούπολης του αλλά και θεμάτων ακαδημαικού πρσωπικού και έρευνας.
Πέραν των 100 εκατομμυρίων έχει εκγρίνει τον τελευταίο μήνα το υπουργικό συμβούλιο για χρηματοδότηση από την Ευρωπαική Τράπεζα Αναπτύξεως με τις εγγυήσεις της κυβέρνησης και πέραν των 200 εκατομμυρίων έχει το Κυπριακό κράτος δεμσεύσει από το περίφημο πακέτο Γιούνκερ.
Ναι, μιλάμε για εκατομμύρια ευρώ και μιλάμε για πολλά εκατομμύρια ευρώ που το κράτος σήμερα, όχι πριν χρόνια, σήμερα στέλνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο Πανεπιστήμιο στην πρωτεύουσα την ώρα που για το ΤΕΠΑΚ δεν υπάρχει μια, υπάρχει το ΜΗΔΕΝ.
Βεβαίως τώρα και εντελώς τυχαία ανακαλύψαμε ότι στο ΤΕΠΑΚ υπάρχουν και σκάνδαλα και όπως μαθαίναμε μικροί στα μαθηματικά αυτό συνεπάγεται με κάτι άλλο. Ίσως με το να σιωπήσουμε και να μην ζητούμε, να μην διεκδικούμε για ένα πανεπιστήμιο που έχει σκάνδαλα.
Σήμερα λοιπόν όσο ποτέ άλλοτε, σήμερα που ακόμη υπάρχει, σήμερα που ίσως ακόμη να προλαβαίνουμε, σήμερα θα πρέπει εμείς οι πολίτες της Λεμεσού, εμείς η κοινωνία της πόλης που απαίτησε την ίδρυση του δημόσιου πανεπιστημίου στη Λεμεσό, να σώσουμε το πανεπιστήμιο αυτό.
Και είναι ίσως σήμερα αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η ανάγκη για επανίδρυση του ΤΕΠΑΚ με την μετονομασία του σε Πανεπιστήμιο Λεμεσού κάτι που θα απαλλάξει αρχικά το πανεπιστήμιο της πόλης μας από περιορισμούς και θα το αφήσει ελεύθερο να διεκδικήσει και να ανταγωνιστεί.
Είναι κάτι που θα πρέπει και χρειάζεται να γίνει σήμερα και όχι σε μερικά χρόνια. Γιατί μέχρι τότε θα έχουμε έναν τεράστιο γίγαντα, το πανεπιστήμιο στην πρωτεύουσα κι΄έναν ρομαντικό νάνο, το δημόσιο πανεπιστήμιο στη Λεμεσό. Και τότε θα είναι μάλλον αργά.
ο ΛΕΜΕΣ ιος
Sorry, there are no polls available at the moment.
…
