Eίναι η ψυχή της παρέας, λατρεύει τη θάλασσα, ζει το καρναβάλι μέχρι τελικής πτώσεως και δεν σταματά να έχει ιδέες για το μέλλον της πόλης. πληροί όλες τις προδιαγραφές του αυθεντικού λεμεσιανού προτύπου.
Oι πρώτες μου θύμησες ξυπνούν στο κέντρο της πόλης, μέσα από τα ασπρόμαυρα ενσταντανέ του Παστατζιάν, του Έντουαρντ και του Βαρούς. Μέσα στους ηλιακούς των παλιών νεοκλασικών με τις στιβαρές ξύλινες πόρτες, τα πλακάκια γαλλικού τύπου και τις εσωτερικές αυλές. Δεν είναι τυχαίο που σπούδασα αρχιτεκτονική.
Είμαι γέννημα θρέμμα της οδού Βασιλείου Μακεδόνος, του λεγόμενου «Cartier Latin» της Λεμεσού, όπου φιλοξενήθηκαν πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Μεγαλώσαμε κάνοντας μπάνιο στον μόλο με το νερό να μας καλύπτει μέχρι το λαιμό, χωρίς σωσίβια.
Η αγαπημένη μου ώρα είναι όταν δύει ο ήλιος. Μ’ αρέσει να κάθομαι στα κεντράκια στην παραλία και να μετρώ τα πλοία παρακολουθώντας το φεγγάρι ν’ αναδύεται από το νερό σιγά-σιγά. Συνηθίζουμε με τις φίλες μου να κάνουμε βόλτα στο παραλιακό μέτωπο και να καταλήγουμε γυναικοπαρέα στο «Μπαράκι Εναέριος» για ουζομεζέ.
Ήμουν αγοροκόριτσο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει ορθοπεταλιές σ’ ένα από κείνα τα τεράστια μαύρα ποδήλατα. Τρελαινόμουν να παίζω βώλους, σβούρες, ποδόσφαιρο με τα γειτονόπουλα μέχρι το βράδυ. Η κοινωνική ζωή ήταν μέσα στο δρόμο και τις χωράφες.
Οι γυναίκες τ’ απογεύματα κάθονταν κάτω απ’ το πεζοδρόμιο και όταν περνούσε αυτοκίνητο σήκωναν τις καρέκλες να περάσει. Η μητέρα μου ήταν ράφταινα και το σπίτι ήταν καθημερινά ανοικτό για όλους. Προσφέραμε ρυζόγαλα, κρέμες, μαχαλεπί, καφέδες όχι μόνο στις γειτόνισσες αλλά και στους γνωστούς που περνούσαν απ’ εκεί.
Τα βράδια σουλατσάραμε στους τρεις μόλους ή καθόμασταν για πάστα στο Delice. Ήταν και δυο αδέλφια από την Ελλάδα οι «Αθηναίοι» που έκαναν την καλύτερη μπουγάτσα της Λεμεσού. Με κερνούσε η Πόπη Μαυρομουστάκη, η κόρη του γνωστού εντομολόγου. Η γυναίκα που με έμαθε να ζωγραφίζω και να χορεύω.
Η μουσική και ο χορός είναι ψυχοθεραπεία για μένα. Κάποια βράδια μας αρέσει να πηγαίνουμε στο Crowne Plaza για ένα ποτό ή στην Αλιάδα για φαγητό, με τη συνοδεία πιάνου. Εκεί όμως που το ευχαριστιόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως είναι στο Ιστορικό με ρεμπέτικη μουσική, χορό και άριστης ποιότητας μεζέδες. Οι ταβερνούλες με μουσική, όπως είναι και η Χρύσω αποτελούν μια καλή διέξοδο όταν θέλουμε να ξεδώσουμε.
Κόβαμε χαρτοπόλεμο όλο τον χρόνο και τον βάζαμε σε σακούλες περιμένοντας το καρναβάλι. Ντυνόμασταν «πελλόμασκες» γυρίζαμε τα σπίτια και γλεντούσαμε μέχρι το πρωί. Για μένα το καρναβάλι είναι η Λεμεσός. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα Καρναβαλικό Μουσείο καθώς επίσης και ένα Φεστιβάλ Σάτιρας και Γέλιου. Μας λείπει το γέλιο, είμαστε όλο άγχος.
Mεγάλωσα σε μια οικογένεια εύθυμη και χαρούμενη. Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο και η καταγωγή του πατέρα μου, από το κρασοχώρι, τη Βάσα Κοιλανίου. Πάντα ήθελε το κρασάκι, το ούζο, τη ζιβανία του. Μας έμαθε με την αδελφή μου να δοκιμάζουμε. Στις μαθητικές εκδρομές μας προμήθευε με κουμανταρία, για να διασκεδάσουμε.
«Να μάθετε να πίνετε να μην σας μεθκιούν οι αρσενιτζιοί τζιαι να σας κάμνουν ό,τι θέλουν» έλεγε.
Τον Αντρέα τον είχα πρωτοδεί, στο κέντρο Ακρόπολη, που το είχε ο θείος μου ο Θουκής, στη Γλάδστωνος. Τα καλοκαίρια γινόταν συνωστισμός απ’ τη νεολαία. Πηγαίναμε εκεί κάθε βράδυ. Με είχε φωνάξει ο πατέρας μου για να γνωρίσω μια οικογένεια. Ήταν τα δυο μικρότερά του αδέλφια με τους γονείς και αργότερα ήρθε και αυτός με το ποδήλατό του. Αναπτύξαμε μια πολύ καλή σχέση. Ερωτευτήκαμε πιο μετά, μια βδομάδα πριν το πραξικόπημα. Παντρευτήκαμε το ’75.
H Kούβα είναι η χώρα που με μάγεψε. Ο ερωτισμός ήταν διάχυτος παντού. Ένιωσα την αύρα του βιβλίου που είχα διαβάσει του Χόρχε Αμάντο, «Τερέζα Μπατίστα», να με περιβάλλει. Κολυμπήσαμε στο Bαραδέρο και διασκεδάσαμε στο θρυλικό Τροπικάνα. Η πόλη που θα μπορούσα όμως να ζήσω είναι το Σίδνεϊ. Όταν άνοιξα το παράθυρό μου και είδα την Όπερα ένιωσα δέος. Θεωρείται ένα από τα 7 σπουδαιότερα αρχιτεκτονήματα του κόσμου.
Η μεγαλύτερή μου αγωνία όταν έγινα δημοτικός σύμβουλος ήταν να ξεπεράσει η Λεμεσός την πολεοδομική μελαγχολία στην οποία είχε περιπέσει μετά το ’74. Να στρέψει ξανά το πρόσωπό της προς τη θάλασσα και να βρει τον χαρακτήρα της.
Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για τη μεσογειακή πόλη με το μακρύτερο παραλιακό μέτωπο. Μπορούμε να μιλάμε για τη Λεμεσό της Σαριπόλου, του Κάστρου, της Δημοτικής Αγοράς, του ΤΕΠΑΚ, της μαρίνας…
Τώρα πρέπει οι προσπάθειες να στραφούν προς τη δυτική πλευρά και να αξιοποιηθεί o βιομηχανικός χαρακτήρας της περιοχής με σύγχρονες παρεμβάσεις. Τα οινοποιεία, το κεραμείο, ο χαρουπόμυλος, όλα εκείνα τα πανέμορφα φουτουριστικά σύνολα που μοιάζουν με μικρές πολιτείες.
Με την περιοχή του Κάστρου έχω μια ιδιαίτερη σύνδεση. Ίσως γιατί ο Χαρουπόμυλος είναι δικό μου έργο και βίωσα τη μεταμόρφωση που έφερε στην πόλη. Βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα κέντρα αναψυχής εκεί γύρω με ιδιαίτερη προτίμηση στο μπαράκι Ουσία και στις παραδοσιακές γεύσεις του Καρατέλλο. Μας αρέσει πολύ και το φρέσκο ψάρι το οποίο απολαμβάνουμε συνήθως στο La Mer, στο Λαδά, στο γλαρο και την Καβουρότρυπα.
Ο πρόσφατος θάνατος της αδελφής μου μ’ έκανε ν’ αναθεωρήσω τη στάση μου. Μ’ έκανε να σκεφτώ ότι για τίποτα δεν αξίζει τον κόπο ν’ αγχωνόμαστε και να στεναχωριόμαστε. Πρέπει να παίρνουμε απ’ τη ζωή καθημερινά εκείνο που μπορεί να μας δώσει.
ΠΗΓΗ: philenews…
