Πραγματικά το χάρηκα. Είχα την ευκαιρία να ζήσω την περασμένη Κυριακή ένα χώρο που έσφυζε από ζωή. Χιλιάδες κόσμου όλων των ηλικιών και μαγαζιά όλων των γούστων και όλων των αποχρώσεων.
Νεα καφενεδάκια, ταβερνούλες, παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία. Απίθανα. Διασκέδασα, έφαγα, ήπια. Και παράλληλα και ψώνισα. Γιατί και τα καταστήματα, ήταν κι΄αυτά ανοικτά.
Ναι, μέχρι και αργά το βράδυ της Κυριακής, στους πεζόδρομους της Λευκωσίας, τα καταστήματα ήταν ανοικτά. Και ήταν και γεμάτα από κόσμο. Και έκαναν και από ότι είδα πωλήσεις.
Αυτό που έζησα, αυτό που είδα, αυτό που χάρηκα, απέδειξε σε μένα αυτό που για χρόνια λέω και φωνάζω. Φτιάξτε πεζόδρομους. Ο Κύπριος έχει αλλάξει και έχει γίνει επιλεκτικός.
Ο κόσμος αυτό θέλει. Τα παιδιά του να τρέχουν ανέμελα μακριά από τα αυτοκίνητα. Οι άνθρωποι να κάθονται να παίζουν τάβλι, να τρώνε, να τραγουδούν, χωρίς να εισπνέουν το καυσαέριο.
Την περασμένη Κυριακή έζησα ξάνα και την μεγάλη απογοήτευση γι΄αυτό που χάθηκε με την ανάπλασης του κέντρου της πόλης μας. Το ότι η Ανεξαρτησίας ή μεγάλο μέρος της, δεν μετατράπηκε σε πεζόδρομο.
Αυτοί που στάθηκαν απέναντι στην προοπτική να γινόταν αυτό είμαι σίγουρος ότι αν πάνε στην Λευκωσία, αν πάνε στην Λήδρας, στην Ονασαγόρου, θα νοιώσουν άβολα, θα νοιώσουν άσχημα. Κι΄έτσι πρέπει να νοιώθουν.
Γι΄αυτό βέβαια φέρει ευθύνη κι΄ο δήμος. Που δεν είχε το θάρρος να κάνει αυτό που ήθελαν οι πολλοί. Γιατί θέλησε να μοιράσει το καρπούζι στα δυο. Όπως κάνει πάντα. Για το καλό όπως νομίζει όλων, κάνοντας όμως αυτό που θέλουν οι λίγοι.
Πριν κλείσω, θα πω ότι στους πεζοδρόμους της Λευκωσίας είδα κι΄ένα πεζό αστυνομικό περίπολο. Εκπληκτικό. Μου θύμισε παλιά Ελληνική ταινία. Δεν θυμάμαι πότε το είχα ξαναδεί ζωντανά αυτό.
Και δεν ξέρω αν ποτέ το δούμε ζωνταντά αυτό και στη Λεμεσό μας.
ο ΛΕΜΕΣ ιος…
