Η Τζιαμουδα είναι μια από τις παλιότερες τουρκοκυπριακές συνοικίες στη Λεμεσό.
Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, κι από αυτήν περνούν σημαντικοί οδικοί άξονες, όπου συναντώνται και διασταυρώνονται.
Βορείως από αυτή είναι η οδός Γλάδστωνος, νότια η οδός Ναυαρίνου η οποία διασχίζεται νότια νότια από την οδό Ελλάδος και βόρεια από την οδό Αγ. Φυλάξεως.
Καταρχάς υπολογίζεται ότι τον 20ο αιώνα κατασκευάστηκε τζαμί στην περιοχή, δίπλα στη παλιά βρύση ή αλλιώς φουντάνα με το τρεχούμενο δροσερό νερό που έτρεχε αδιάκοπα και ξεδιψούσε τους περαστικούς της.
Ελάχιστοι είναι πια οι Λεμεσιανοί που θυμούνται την ύπαρξη του επιβλητικού μιναρέ και του τζαμιού στην περιοχή και ακόμα λιγότεροι εκείνοι που ξέρουν την ιστορία της.
Ο «Κήπος του Αλλάχ”
Στο βιβλίο «Σημεία αναφοράς της Λεμεσού» ο κ. Κόμπου αναφέρει πως στις αρχές τους 1900 πρωτολειτούργησε στην περιοχή εκείνη καφεστιατόριο όπου καθόντουσαν διάφορες παρέες και με τη συνοδεία μουσικής έπιναν και διασκέδαζαν.
Το καφεστιατόριο και γενικά ο χώρος εκείνος στην αρχή ήταν γνωστός ως «Κήπος του Αλλάχ», ο οποίος ανήκε στο θρησκευτικό τουρκικό ίδρυμα ΕΦΚΑΦ.
Μετά τη τεράστια πλημμύρα του ποταμού Βαθκειά το 1894 μεγάλες ποσότητες νερών περνούσαν από το τζαμί φτάνοντας σε αρκετό ύψος όπως και στο μιναρέ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του τζαμιού να υποχωρήσει αλλά και ο μιναρές να αρχίσει να κλίνει επικίνδυνα.
Μεγάλο μέρος της τουρκοκυπριακής συνοικίας είχε καταστραφεί αφού τα περισσότερα σπίτια στην περιοχή ήταν πλινθόκτιστα.
Μετά την καταστροφή ο Άγγλος αρμοστής Σεντάλ της Λευκωσίας έδωσε εντολή να γκρεμιστούν όλα τα ετοιμόρροπα κτίσματα που υπήρχαν στην περιοχή.
Ετοιμόρροπος μα και επικίνδυνος κατέστει και ο μιναρές. Έγινε τότε μια προσπάθεια κατεδάφισης του μιναρέ τραβώντας τον με σχοινιά αλλά χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Στην συνέχεια πραγματοποιήθηκαν τρεις απόπειρες να τον ανατινάξουν χωρίς όμως να πέσει εντελώς, αφού το κάτω μέρος έμεινε ανέπαφο.
Ο αθάνατος μιναρές
Ο μιναρές φαίνεται να αντιστάθηκε, αφού φάνηκε «πολύ σκληρός για να πεθάνει», αποδεικνύοντας ότι μόνο ετοιμόρροπο δεν ήταν.
Ως εκ τούτου αρκετά χρόνια αργότερα, ίσως μέχρι και το 1950, ερχόταν ο Χότζας από την Τουρκοκυπριακή συνοικία, με άλλους Τουρκοκύπριους, και ανέβαινε στην εξέδρα του μικρού ελλιπούς μιναρέ και έψαλλε.
Το κυρίως κτίριο του μιναρέ αναδομήθηκε τότε μετά την καταστροφή, ενώ ο μιναρές παρέμεινε όπως ακριβώς ήταν.
Το 1962 πάρθηκε η απόφαση να γκρεμιστεί ό, τι υπήρχε εκεί. Έτσι την περίοδο εκείνη η ταφόπλακα πέφτει βαριά πάνω σε μία από τις πιο ιστορικές συνοικίες της Λεμεσού, που χαρακτήρισε μια εποχή αλλά επίσης και μια ολόκληρη περιοχή.
Στη θέση του των κτισμάτων διαμορφώθηκε ο κινηματογράφος ΡΙΟ το 1962, ενώ η μόνη ηχώ που απέμεινε από το παρελθόν είναι οι θύμησες και οι αρχειακές φωτογραφίες.
Φαίνεται πως η συνοικία Τζιαμούδα πήρε το όνομα από το τζαμί. Η επικρατέστερη απόψη είναι ότι το όνομα του χώρου και της περιοχής έχει βγει από το υπόλοιπο κτίσμα του μιναρέ, το οποίο και παρέμεινε για χρόνια έτσι.
Αν και μισός ο μιναρές συνέχιζε, όπως προαναφέραμε, κανονικά να λειτουργεί, άσχέτως ότι το ύψος του διέφερε από τους άλλους μιναρέδες.
Επομένως ο μιναρές αφού εκπροσωπούσε το τζαμί, συνάμα έδωσε την ευκαιρία να ονομαστεί στο σύνολο του Ιερού χώρου σε Τζιαμούδα αντί σε τζαμί.
Σαν Λεμεσιανοί οφειλουμε να έχουμε στην άκρη του μυαλού μας ότι εκεί υπήρχε ένας χώρος από τους πιο σημαντικούς, με ιστορία άρρηκτα συνδεδεμένη με εκείνη της ίδιας μας της πόλης, και ότι η κατεδάφιση των ιστορικών κτισμάτων,θα στοιχειώνει τη μνήμη των συμπολιτών μας που τα έζησαν.
ΠΗΓΗ: AllAboutLimassol…
