Με την άφιξη των βρετανών στην Κύπρο το 1878, αντικαθιστώντας τους οθωμανούς τούρκους, δεν ήταν εντελώς ξεκάθαρο το «ιδιοκτησιακό» τους καθεστώς πάνω στη Κύπρο. Μάλιστα έδιναν 5,000 λίρες το χρόνο στο οθωμανικό τουρκικό κράτος σαν δικαιώματα πάνω στην Κύπρο, εκτός των άλλων όρων και υποχρεώσεων που είχαν έναντι τους.
Όμως από το 1914, όπου οι οθωμανοί τάχθηκαν στο πλευρό των γερμανών κατά το Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, οι βρετανοί διέγραψαν όλες τις υποχρεώσεις που είχαν έναντι του οθωμανικού κράτους, κηρύσσοντας την Κύπρο σαν πλήρως βρετανική.
Απ’ αυτή τη περίοδο και μετά ήθελαν στη Κύπρο να φαίνεται έντονα η βρετανική κυριαρχία, με κάθε τρόπο. Άρχισαν να κτίζουν διάφορα κυβερνητικά κτίρια, βρετανοποιώντας όλες τις υπηρεσίες της διακυβέρνησης τους. Μια απ’ αυτές τις υπηρεσίες ήταν η υγεία όπου και σ’ αυτό το τομέα ήθελαν να τον βρετανοποιήσουν.
Έτσι προς το τέλος του 1920 άρχισαν την οικοδόμηση του καθαρά βρετανικού κυβερνητικού νοσοκομείου, όπου μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν εξολοκλήρου στα χέρια του Δήμου Λεμεσού. Το κτίριο με καθαρά βρετανική τεχνοτροπία κτίζεται στην οδό Μακεδονίας και τώρα Ανεξαρτησίας. Είναι το κτίριο που στεγάζεται σήμερα η επαρχιακή διοίκηση. Αρχιτέκτονας του νέου νοσοκομείου ήταν ο μαλτέζος Ιωσήφ Γκαφιέρο που εργαζόταν στην κυβέρνηση.
Ήταν ένα νοσοκομειακό κτίριο που παρείχε όλες τις τότε ικανοποιητικές απαιτήσεις, καλύπτοντας σχεδόν όλες τις ειδικεύσεις. Αποτελείτο από το κυρίως διώροφο κτίριο, αυτό το περίοπτο και εντυπωσιακό που είναι μπροστά. Σ’ αυτό ήσαν τα δωμάτια των ασθενών, κυρίως, το χειρουργείο και άλλα βοηθητικά δωμάτια για διαγνώσεις και επεμβάσεις.
Πίσω ακριβώς από το κυρίως κτίριο (δυτικά) σε ανεξάρτητο διώροφο κτίριο, ήσαν οι κοιτώνες των νοσοκόμων και το μαγειρείο. Βόρεια του κυρίως κτιρίου σε ανεξάρτητο μικρό οικοδόμημα (εκεί που είναι η καφετέρια της επαρχιακής διοίκησης σήμερα), ήσαν το οδοντιατρείο, το οφθαλμιατρείο και το υγειονομείο.
Δυτικά αυτού του οικοδομήματος ήσαν, σε ανεξάρτητο κτίσμα, το τμήμα εισαγωγής των ασθενών, οι πρώτες βοήθειες και τα εξωτερικά ιατρεία. Νοτιότερα απ’ αυτό το κτίριο, βρίσκεται ένα άλλο ανεξάρτητο κτίσμα που μέρος του εχρησιμοποιήτο για υγειονομικούς ελέγχους των γυναικών των οίκων ανοχής, και ένα άλλο για φαρμακείο.
Δυτικά στο πλευρό του οικοδομήματος αυτού βρισκόταν το νεκροτομείο. Η είσοδος του ήταν από την οδό Βραγαδίνου κι’ όποιος περνούσε απ’ εκεί έβλεπε το κάθε τι που γινόταν σ’ αυτό, και εθεωρείτο κάπως ενοχλητικό.
Το νοσοκομείο στελεχώθηκε από το απαραίτητο ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό, αποκτώντας ταυτόχρονα και τα αναγκαία ιατρικά και άλλα μέσα της τότε εποχής. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, γιατροί και παραϊατρικό προσωπικό ήσαν βρετανοί στην αρχή της λειτουργίας του, όμως αργότερα άρχισαν να προσλαμβάνουν και ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους γιατρούς και παραϊατρικό προσωπικό. Άρχισε να λειτουργεί από το 1924 μετά την αποπεράτωση του και την συμπλήρωση του εξοπλισμού του.
Γιατροί που υπηρέτησαν στο κυβερνητικό αυτό νοσοκομείο ήσαν οι R.L. Cheverton, E. Κορσέλλι, Eric Peck, Πιερτόνης, Ιωάννης Καραγεωργιάδης, Σάββας Σαββίδης, Πολύδωρος Πολυδωρίδης, Χριστόφορος Τορναρίτης, Σπύρος Κωνσταντινίδης, Αναστάσιος Γαβριηλίδης, Σωκράτης Παστίδης, Μιχαήλ Λιασίδης, Γιώργος Μαραγκός κ.λ.π. Νοσοκόμοι εργάστηκαν οι Καλλιόπη Σολομωνίδου, Δόμνα Χαραλάμπους, Πέτρος Πετρίδης κ.λπ. Φαρμακοποιός αρχικά ήταν ο Συμεών Χρυστόπουλος και άλλοι.
Πληροφορίες από Μίμη Σοφοκλέους, 106 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Διακομιδών (106 ΓΣΝΔ), Ιστορικό Αρχείο Λεμεσού & Ιατρικό Μουσείο Κύπρου
